عملكرد آنيما و آنيموس در قسمت پهلواني شاهنامه

كهن‌الگوها ازضمير ناخودآگاه جمعيِ افراد در دوره‌هاي اوّليّه آغازشده است ،از نظر يونگ و پيروانش، كهن‌الگوها قالب‌ها و ظرف‌هاي از پيش تعيين‌شده‌اي دارند كه در رؤياها و اسطوره‌ها نمود مي‌يابند. در پهنه ي ادبيّات فارسي، شاهنامه ي فردوسي در بر دارنده ي بخش عظيمي از اين نمادها و كهن‌الگوهاست كه مبتني بر ناخوداگاه جمعي اقوامي، در طول ساليان متمادي بوده است. اين پژوهش درصدد است تا دو عنصر آنيما و آنيموس را در روان شخصيّت هاي منظومه ي شاهنامه دربخش پهلواني طبق نظريّات يونگ مورد تحليل قراردهد اين دو عامل تأثيري شگرف در انعكاس حوادث ورويدادهاي داستان دارد و زمينه هاي كشمكش درشخصيّت هاي داستان را ايجاد كرده است. عنصر مادينهآنيما به دو صورت مثبت زال و رودابه، رستم وتهمينه، كاووس و مادر سياوش، سياوش و جريره و غيره و منفي خوان چهارم زنان جادوگر و رستم و اسفنديار نمايان شده است. عنصرنرينه آنيموس به دو صورت مثبت شخصيّت گردآفريددر داستان رزم سهراب وگردآفريد و شخصيّت سيندخت درداستان زال و رودابه منفي سودابه درداستان سياوش، نمايان است.