بررسي سير تكاملي منشآت در ادبيات فارسي

منشآت يا نامه نگاري به عنوان يكي از فنون انشاء و نويسندگي در گستره‌ي ادب فارسي، جايگاه ويژه‌اي دارد. در اصطلاح ادبي، منشآت، مجموعه اي از نامه هاي ديواني يا دوستانه است كه منشي ديوان يا نويسندۀ غير دولتي نوشته باشد. پس از اسلام بخشي از كلمات و تركيبات عربي، تفنّن ها و هنر نمايي هاي دبيران و منشيان از طريق نامه ها و منشآت در نثر فارسي راه يافت و موجب رواج نثر فنّي ومصنوع در ادب فارسي شد. پژوهش حاضر، كاري است در جهت معرّفي فنّ ترسّل و هنر نامه نگاري و مباحث پيرامون آن، تا ضمن بيان سير تاريخي اين نوع ادبي قبل و بعد از اسلام؛ جايگاه و تأثير آن را در ادبيات فارسي تبيين نمايد.از آن جا كه منشآت نويسي در ايران سابقه اي طولاني داشته و اين پيشينه به ايران پيش از اسلام بر مي گردد، رواج آن يكي از ابزار اظهار فضل شده و موجبات رواج نثر مصنوع را در ايران پديد مي آورد.