بررسي عشق در غزلياتِ زاهدِ تبريزي

از ادوار نخستين شعر و ادب پارسي تاكنون شاعران به مضمون عشق علاقۀ بسياري نشان داده و اشعار فراواني نيز در اين زمينه از خود به يادگار نهاده¬اند. اين مضمون از قرن چهارم به بعد مسير رشد و كمال خود را به¬تدريج پيمود و در دوران سبك عراقي به اوج شكوفايي خود رسيد. شاعران پس از دورۀ عراقي، جز تكرار مضامين پيشينيان و در مواردي بازگويي تجربيات خود، گام مهمي در اين زمينه برنداشته¬اند. زاهد تبريزي يكي از شاعران سبك هندي است كه در زمينۀ مضمون عشق غزلياتي دلاويز از خود به يادگار نهاده است. در شعر وي علاوه بر تكرار مضامين گذشتگان در زمينۀ عشق و عاشق و معشوق، در مواردي تجربيات خود شاعر نيز منعكس شده است. با توجه به اين كه در زمينۀ توصيف عشق و عاشق و معشوق در شعر زاهد تبريزي پژوهشي انجام نشده است در اين جستار بر آنيم تا با روش كتابخانه¬اي، پس از توضيحي مختصر در باب سير مضمون عشق، جهان¬بيني و نگرش زاهد تبريزي را پيرامون سه مقولۀ عشق و عاشق و معشوق با اوصاف و ويژگي¬هايي كه براي آنها برشمرده است، نشان دهيم.