نشانه هاي هويت ايراني در سووشون

هويت ملي ايراني به معناي احساس تعلق و وفاداري به عناصر نمادهاي مشترك در اجتماع ملي و در ميان مرزهاي تعريف شده سياسي است. مهم‌ترين عناصر و نمادهاي ملي كه سبب شناسايي و تمايز مي‌شوند عبارتند از : (( سرزمين ، دين و آيين ، آداب و مناسك ، تاريخ ، زبان و ادبيات ، مردم و دولت )) (يوسفي 1380 : 17 ) به عقيده‌ي يوسفي در درون يك اجتماع ملي ميزان تعلق و وفاداري اعضا به هر يك از عناصر و نمادهاي مذكور و شدت احساس ، هويت ملي آن‌ها را مشخص مي‌سازد . هويت ايراني حسي جمعي از سوي مردمان ايراني متعلق به سرزمين‌هاي تاريخي ايران است . اين حس هويت ، كه هم ازنظر جغرافيايي وهم ازنظر تاريخي تعريف مي‌شود از يك تجربه تاريخي و سنت فرهنگي مشترك بين مردمي كه در ايران زيسته‌اند تكامل‌يافته و در اسطوره‌ها و افسانه‌ها ونيز تاريخ آن‌ها مشترك است . سووشون يكي از رمان‌هاي برجسته‌ي معاصر و اثري كاملاً رئاليستي است و در آن از فضاي وهم‌آلود بعضي نوشته‌هاي بومي، اثري نيست. نويسنده در آن به طرح خرافه و بيان فولكلور نمي‌پردازد، بلكه واقعيت‌هاي اجتماعي را با پرداخت هنري، منعكس مي‌كند، به همين دليل از منظر نشانه‌شناسي داراي اهميت است. نگارنده در اين مقاله نشانه‌هاي هويت ايراني را در رمان سووشون بررسي كرده است. نشانه‌ها، نقشي بسيار مهم در تأثيرگذاري داستان سووشون بر مخاطب دارد و كاركردي مؤثر در ايجاد ارتباط ميان اشخاص داستاني، افشاي درون شخصيت‌ها، و گسترش طرح و عمل داستاني دارند. زنجيره‌ي نشانه‌هاي زباني در اين رمان با يكديگر پيوند محكمي دارند. نتيجه‌اي كه از اين كار به دست آمد اين است كه در رمان سووشون، دانشور از طريق نشانه‌هاي هويت ايراني، بازگشت به مفاهيم فرهنگي و سنتي و متحد شدن را بسان راهي مي‌داند براي مقاومت در برابر تهاجم خارجي.