تجلّي خويشكارهاي ضحاك در شاهنامه و گرشاسب نامه

با كاوش در كهن الگوي شخصيت هاي اسطوره اي درمي يابيم كه حماسه چگونه اين شخصيت هاي فرا انساني را با خويشكاري هاي مشترك در روايات به تصوير مي كشد، به طوري كه در اين پژوهش با بيان كهن الگوي اساطيري ضحاك و مطالعه مقايسه اي خويشكاري او در شاهنامه و گرشاسب نامه سعي شده است به روش تطبيقي- توصيفي و با هدف بكارگيري مباني نظري خويشكاري ها و شكل ساختاري داستان از طريق الگوهاي معتبر و يافتن اصول فراگير در نظام هاي معنادار به وظيفه ويژه ضحاك كه سركردة ديوان است و ساختار بدي و نماد اهريمني و ميرا مي‌باشد و با مرگ او آفرينش به پاكي و پيراستگي نخستين خود باز مي‌گردد، در چهار بخش بپردازد: «مقدمه، درآمدها: درآمدي بر نظريه ساختاري، درآمدي بر شاهنامه فردوسي و گرشاسب نامه، بحث و بررسي: در كهن الگوي ضحاك و خويشكاري او در شاهنامه و گرشاسب نامه و نتيجه گيري». لازم است بدانيم كه در هردو روايت بهره گيري از نظريه ساختاري نشان از خويشكاري خاص ضحاك به عنوان يك ضد قهرمان دارد كه شخصيت اسطوره اي او را به تصوير مي كشد و اين امر براي فهم بهتر اساطير و كاربرد دقيق تر صنايع ادبي برگرفته از اساطير در متون و فنون ادبي و حماسي بسيار موثر مي باشد.