جنگ و صلح در مثنوي

جنگ به عنوان يكي از عوامل اثرگذار در روند تحولات سياسي، اجتماعي و فرهنگي ملل توجه بسياري از انديشه¬- گران را از گذشته تاكنون به خود معطوف كرده است.از طرفي مولوي به عنوان يكي از بزرگترين شاعران عارف جهان در سرتاسر مثنوي به اين موضوع اشاره دارد وسعي مي كند به شيوه هاي گوناگون ريشه¬ي اين ناهنجاري ها را بخشكاند.مقاله¬ي حاضر كه به شيوه ي تحليلي ـ تبييني انجام شده است، به بررسي ديدگاه هاي مولانا درباره¬ي جنگ و صلح اختصاص دارد. وي در اين زمينه ضمن برشمردن علل وقوع جنگ با نگرشي عرفاني دليل اصلي پيدايش جنگ را عامل نفساني قلمداد كرده و عقيده دارد كه انسان در صورت فائق آمدن بر تضادهاي دروني خويش مي تواند صلح را به عنوان عاملي پايدار در سرنوشت خود و جامعه رقم زند.روش مولانا در پرهيز از جنگ و ايجاد صلح و وحدت در جامعه¬ي بشري روشي زيربنايي و پيشگيرانه است لذا مي بينيم تمام مثنوي داستان جلوه هاي مختلف مكر نفس است و در كنار آن دواي همه¬ي دردها را عشق مي داند كه همچون مغناطيسي قوي تمام تناقض هاي درون آدمي را حل مي كند و اجزاي كل جهان هستي را به هم پيوند مي دهد.