خوانش تطبيقي نشانه‌شناسي در اشعار ابو ريشه و ملك الشعراي بهار

نشانه‌شناسي به معناي امروزي، عمدتا تحت تاثير نظريات پيرس، به رشته‌اي مستقل تبديل شده است و به مثابه‌ي وجهي بين رشته‌اي در تحليل متون مورد استفاده قرار مي‌گيرد. تحليل نشانه شناسانه‌ي آثار ادبي و به ويژه ادبيات پايداري مي‌تواند زمينه ساز خوانشي تازه از اين متون و هويت بخش گفتمان پايداري و مناسبات بيروني و دروني آن باشد. در اين جستار با استمداد از رهيافت‌هاي مختلف نشانه‌شناسي، لايه‌هاي فكري و نشانه‌هايي همچون: زمان، مكان، روايت، شگردهاي كشف معاني اضافي به همراه رمزگانهاي موجود در سروده‌هاي‌ ابو ريشه و ملك الشعراي بهار، مورد ارزيابي قرار مي‌گيرد تا آفاق تازه‏اي را در راستاي تصوير هويت بخش شعر پايداري در برابر مخاطب سروده‏هاي آنان پديدار سازد. بر اساس اين رويكرد، رمزگانهاي مربوط به خالق اثر، زيباشناسي كلام، زمان و مكان و فُرم اين سروده‌ها نمايان مي‌شود و در شعر آن دو، شماري از نقش‌ها و نشانه‌ها روايت مي‌شوند كه ارتباطي استوار ميان دنياي پرتلاطم يك زندگي را بازسازي مي‌كنند و در ميان نشانه‌هاي دلپذير و ناخوشايند در نوسان است. سروده‌هاي اين سرايندگان در برخي نمونه‌ها افزون بر سازه‌ها و عناصر درون متني بر عناصر فرامتن و سوانح زندگي مولف تكيه دارد كه از پربسامدترين نشانه‌هاي متني شعر آنها مي‌توان به نشانه زمان، شخصيت‌ و مكان اشاره كرد.