دعاي اهورايي يا اهريمني

در زبان فارسي باستان، واژه‌ها داراي صورت اهورايي و اهريمني هستند و كاربرد آنها در متون فارسي پس از اسلام نيز ادامه داشته است؛ اما به علت آميزش زبان فارسي با زبان عربي، اين ويژگي مستور مانده و در مواردي موجب از دست رفتن شفافيت سخن شده و در عوض، آرايه‌هايي چون جناس وايهام و تقابل ايجاد كرده است. يكي از واژه‌هايي كه در فرهنگ اسلامي جايگاه مهمي دارد«دعا»ست كه به معني كلي، خواستن و طلب كردن به كار مي‌رود. در زبان فارسي باستان در اين مفهوم دو واژه «آفرين»و«نفرين»وجود دارد كه يكي در مفهوم دعاي خوب و ديگري در مفهوم دعاي بد به كار مي‌رود. با وجود اين كه اين دو واژه همچنان در متون پس از اسلام نيز به كار رفته است؛ اما بسامد حضور اين دو بسيار كمتر از دعاست. در حالي كه در كاربرد «دعا» گاهي تشخيص خير و شر جز با ذكر صفت و نوع دعا امكان پذير نيست. در اين پژوهش به روش توصيفي –تحليلي به بررسي مفاهيم «دعا»در متون فارسي پرداخته و به اين نتيجه رسيده‌ايم كه گويندگان فارسي زبان، به دليل سادگي اين كلمه در برابر معادل‌هاي فارسي آن و همچنين جنبۀ اسلامي، دعا را در مفهوم خير و شر به جاي آفرين و نفرين به كار برده‌اند. اين كاربرد، گاه پوشيده و داراي ايهام است و در موارد بسياري با ذكر خير و شر و بد، آنرا مشخص نموده و گاه از فحواي سخن مي‌توان دريافت كه منظور گوينده نفرين است يا آفرين.