معناي زندگي در ساختار تمدن اسلامي

مقاله حاضر در صدد است تا معناي زندگي در ساختار تمدن اسلامي را با مطالعه درون ديني وبا روش كلامي و شيوه كتابخانه اي و بر اساس نظريه هاي ديني در باب معناي زندگي تحليل نمايد. براي نيل به اين مقصود، ابتدا چيستي معناي زندگي مورد بررسي قرار گرفت و بيان شد كهمقصود از «زندگي» در اين مقاله، دوران حيات آگاهانه و آزادانه انسان در دنياست كه با مرگ به پايان مي رسد. چون نگاه كلان به زندگي دنيوي، نمي تواند بدون معنا باشد بنابراين مقصود از «معنا» در عبارت «معناي زندگي» به معناي هدف زندگي خواهد بود. سپس واژه مورد بررسي قرار گرفت و بيان شد كه مقصود از تمدن در لغت به معناي شهرنشيني است كه همراه با وجود قوانين مكتوب و مديريت شهري باشد و دراصطلاح، نوع خاصي ازتوسعه مادي و معنوي است كه شامل مجموعه اي پيچيده ازپديده هاي اجتماعي قابل انتقال، شامل جهات ديني ومذهبي، اخلاقي، زيباشناختي، فني يا علمي مشترك درهمه اجزاي يك جامعه وسيع و يا چندين جامعه مرتبط با يك ديگراست و سرانجام با اشاره شاخصه هاي تمدن اسلامي بيان شد كه ساختار تمدن اسلامي برخوردار از سه عنصر خدا، انسان و طبيعت، است كه در ميان اين سه عنصر، انسان، موضوع تمدن و طبيعت، زمينه و بستر و ابزار ساخت آن و خداوند، محور و كانون مركزي ارتباط و تعامل انسان و طبيعت از يك سو و انسان و خداوند از سوي ديگر است. كه با معناداري زندگي ارتباط تنگاتنگي دارد.