امكانات و محدوديت هاي رشته مطالعات فرهنگي براي بومي سازي علم

رشته هاي علمي جامعه شناسي فرهنگي و مطالعات فرهنگي ، بعنوان دو نماينده فرهنگ گرايي در سنت دانشگاهي هستند كه در فرايند ايجاد دانش بومي و توجه به بستر سازي هاي ملي دانش مي توانند به لحاظ برخورداري از مفروضات بنياني خود مورد بررسي وارزيابي قرار گيرند. در اين مقاله با استفاده از روش تحليلي -استنباطي، به بررسي امكانات فرهنگ گرايي (كه تقويت كننده وجه بومي است) در كنار محدوديت هاي آن (كه تضعيف كننده وجه بومي است) پرداخته شده و به اين نتيجه رسيده ايم كه اين دو رشته با مباني مورد ادعاي خود به لحاظ محتوايي و روش شناسي نمي توانند از الگوهاي پيشين در تحقيق مانند اصل يكساني و تعميم پذيري استفاده كنند، آنها نيازمند بستر روشي جديدي هستند كه به نحو قابل توجهي با نظام انديشه اي مورد نظر داعيه داران علم بومي، ارتباط يابد. از سوي ديگر، آنها با ايجاد موانعي براي علم، مانند ضعف در گزينش گري و تحليل انقطاعي، مي توانند سبب تضعيف علم بومي نيز بشوند. علم بومي، به دليل ويژگي بومي بودن خود، نيازمند الگوها و انگاره هايي قوي براي پيشبرد برنامه كاري خود است، با اين ملاحظه ،جامعه شناسي فرهنگي و مطالعات فرهنگي، به بهترين نحو مي توانند اين انگاره ها را در اختيار علم بومي قرار دهند. اما از آنجا كه علم بومي، به دليل ويژگي علم بودن خود، نيازمند الگوهايي همانند تعميم پذيري و همساني است، جامعه شناسي فرهنگي و مطالعات فرهنگي سبب آسيب رساني به برنامه كاري طراحان علم بومي مي شوند. مقاله در نهايت با ارائه پيشنهاداتي متذكر مي شود كه با ملاحظه تمهيدات نظري و مفهومي خاص ، مي توان از ظرفيت هاي اين حوزه براي توليد علم بومي استفاده كرد.