ابعاد كمي و كيفي توسعه گردشگري روستايي با محوريت جامعه محلي (مطالعه موردي روستاي گر هبان)

گردشگري يك فعاليت منبع پايه است و به جاذبه ها و خدمات وابسته است، اما در عين حال توسعه موفقيت آميز آن مستلزم ميهمان نوازي و استقبال از طرف جامعه محلي نيز مي باشد. به طوري كه بدرفتاري، بي علاقگي و سوءظن جامعه محلي، نهايتاً به گردشگران منتقل خواهد شد و احتمالاً عدم تمايل گردشگران به بازديد مجدد از مقصدهاي مذكور، را در پي خواهد داشت. بدين سان درك واكنش جامعه محلي و عواملي كه بر روي اين طرز تفكر تأثير مي گذارند، به منظور دستيابي به حمايت مطلوب جامعه روستايي از توسعه گردشگري امري ضروري به شمار مي آيد. اين مطالعه درصدد بررسي ابعاد كمي و كيفي توسعه گردشگري روستايي با محوريت جامعه محلي؛ مطالعه موردي روستاي گره بان است. روش تحقيق اين مطالعه، با يك پيمايش كمي در كنار يك مطالعه ي موردي كه روشي كيفي است، صورت پذيرفت. داده هاي مورد نياز از طريق پرسش نامه و مصاحب هي نيمه ساختاريافته گردآوري گرديد. نمونه ي مورد مطالعه در بخش كيفي، تعداد 20 نفر و در بخش كمي، 125 نفر از زنان و مردان روستاي گر هبان، توابع شهرستان هرسين در استان كرمانشاه بوده است. نتايج نشان داد كه اين روستا را علي رغم داشتن پتانسيل هاي موجود براي جذب گردشگران با اهداف مختلف، به يك منطقه گردشگري فرقه اي خصوصي تبديل كرده است. در روستاي مذكور به علت محوريت ارزش هاي مذهبي و اعتقادات خاص اين منطقه، اثرات مورد انتظار در ابعاد مختلف اقتصادي، اجتماعي - فرهنگي و زيست محيطي در اثر حضور گردشگران در اين منطقه ديده نشده و به علت نگرش منفي ساكنان اين روستا در رابطه با انجام فعاليت هاي مربوط به گردشگري، در جهت توسعه اين گونه فعاليت ها تلاشي صورت نگرفته است. همچنين ديگر نتايج نشان از تفاوت ديدگاه بين زنان و مردان در خصوص انگيز ههاي مشاركت و تغيير نقش هاي اجتماعي زنان در اثر توسع هي فعاليت هاي مرتبط با گردشگري در سطح منطقه م يباشد.