روش شناسي آموزش قرآن و ديني به كودكان در سيرة پيامبر(ص) و اهلبيت((ع))

آموزش از اساسي‌ترين كاركردهاي هر نظام آموزشي است كه يادگيري محصول فرايند نهايي آن است و تغييراتي را در ساخت شناخت، گرايش و توانش يادگيرندگان ايجاد مي‌كند. از آنجا كه آيين مقدس اسلام نظامي هدايت‌گر است، دربردارندة متعالي‌ترين بينش‌ها، نگرش‌ها، نيازمندي هاي هدايتي و عوامل تعالي و انحطاط حيات دنيوي و اخروي انسان است. با توجه به رسالت انبياء و اولياي الهي در هدايت بشر، شكوفاسازي خرد و قدرت بخشيدن به ارادة انسان براي وصول به كمال و سعادت دنيوي و اخروي، نخستين گام اشاعة انديشه و تربيت ديني در سيره تربيتي پيامبر خدا (ص) و اهلبيت (ع) تبلور يافته است. اين جستار بر اساس روحية كمال طلبي و نياز فطري افراد بشر براي تأسي و پيروي از الگويي برتر و منطبق نمودن امور مختلف زندگي با اسوه‌ها از يك سو و از ديگر سو با عنايت به آيات و روايات اسلامي در معرفي رسول خدا(ص) و خاندان عصمت و طهارت ((ع)) به عنوان برترين اسوه براي تأسي بشر، تلاش مي‌كند با روش تحقيق توصيفي- تحليلي و بهره‌گيري از منابع مكتوب كتابخانه‌اي، روش‌هاي ايشان را در آموزش و يادگيري قرآن و تعاليم ديني به كودكان معرفي كند. يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد آموزش الگو محور، انديشه محور، پرسش محور، مسئله محور، بازي محور، مشاوره محور، تمثيل محور، تكرار محور و انگيزه مدار، مهمترين شيوة معصومين((ع)) در آموزش قرآن و ديني به كودكان است.