ميلي مشهدي، ستايشگر دين و دولت

شعر ستايشي مجموعه اي در هم تنيده و گسترده از قصايد مدحي، برخي غزل هاي اجتماعي، تركيب بند، ترجيع بند و ديگر قالب هاي شعري است كه فرايند كنش ها و رابطه هاي دو جانبه ميان دولتمردان و شاعران ستايش گر مي باشد. چون مطابق با اسناد معتبر، شعر و ادب فارسي، با شعر ستايشي آغاز گرديده، اين پژوهش، به روش تاريخي و با مراجعه به منابع و اسناد كتابخانه اي، سير تحول مديحه سرايي را از آغاز تا پايان قرن دهم مورد بررسي قرار داد، اوج دگرگوني شعر ستايشي و گسترش شعر آييني را در دوران صفويه گزارش كرده است. در اين دوران ميرزا محمد ميلي مشهدي در سرودن شعر ستايشي جايگاهي ارجمند داشت كه فراز و فرود شعر وي مشخصاً مورد ارزيابي قرار گرفته است. نظر به اينكه در اين دوره مذهب شيعه اثني عشري، مذهب رسمي ايران شد به دستور شاه طهماسب صفوي، مسير شعر مدحي دگرگون گرديد و شاعران موظف شدند فقط در نعت پيامبر گرامي اسلام (ص)و پيشوايان مذهبي شيعه شعر بسرايند. ميلي مشهدي كه در اين عصر مي زيست، به مقتضاي زمان، ستايشگر دين و دولت گرديد كه با توسّل به خاندان رسول گرامي اسلام (ص) و شاه ولايت امير المومنين(ع) همچنين امام هشتم امام رضا (ع)با سرودن شعر نبوي،علوي و رضوي، توشه آخرت ساخته و ناگزير با مدح وزيران و فرمانروايان دولت صفوي با صله هاي دريافتي، به ساماندهي زندگي اين جهاني خود پرداخته است.