چرا من ديگر شاعر نيمايي نيستم (بررسي مقايسه اي بلاغت زبان در اشعار نيما يوشيج و رضا براهني)

شعر معاصر فارسي در طول يك قرن پيدايش با تغيير و تحول بسياري روبرو بوده است. آن چه نيما يوشيج در بيانيۀ شعري خود در طي نامه ها و سخن هايش بيان مي كند با شعر مدرن امروز به كلي متفاوت است. شاعران پس از او با مسير نمايي نيمايي به شعري دست مي يابند كه به وضوح شعر وي را در حاشيه قرار مي دهد. نظريۀ شعر پس از نيما ضرورت اجراي وزن عروضي را مردود مي داند و همين جاست كه جهت جلوگيري از اختلاط دو گونۀ شعرِ به نثر و نثر شاعرانه، برخوردهاي تازه اي با ساختارهاي نحوي و لغوي در شعر به وجود مي آيد. براهني يكي از معدود شاعراني است كه به طور رسمي در اين مسير پاي مي نهد و مجموعۀ نظرات شعري خود را در كتابي با عنوان چرا من ديگر شاعر نيمايي نيستم منتشر مي كند. اين بررسي در پي آن است كه با مقايسۀ آماري عناصر برجسته ساز شعر اين دو شاعر در محورهاي روساخت و زيرساخت زبان (معاني، بيان و بديع) علت اين امر را كه چرا شعر پيشرو ديگر شعر نيمايي نيست نشان دهد.