بررسي جنون در بوف كور صادق هدايت

در بوف كور، «جنون» در قالب مجازات و مكافات تنها مضموني مي شود كه به سوررئاليستي كردن اين اثر كمك مي كند. از اين رو بوف كور، كابوس وحشتناكي مي شود كه ذهنيت آشفته و وهم زده شخصيت اصلي داستان، آن را پيش مي برد. در بوف كور، ويژگي هاي يك اثر سوررئاليستي به روشني ديده مي شود. تكرارهاي مداوم واژه هاي كليدي در داستان كه هر كدام چند واحد زنجيري و در عين حال مستقل هستند. در واقع اين تكرار است كه ساختار اصلي و اساس بوف كور را مي سازد. به هر روي جنون و مرگ در هم مي آميزد و داستاني سوررئاليستي را مي آفريند كه از هدايت، در ادبيات داستاني ايران شاهكاري مي آفريند. بوف كور، داستان مردي است كه با زندگي و مرگ تدريجي دست و پنجه نرم مي كند و سرنوشت محتوم او با ديگر كشي و خودكشي، رقم مي خورد. در چنين ساختاري، واقعيت و خيال، بيداري و رؤيا، خود آگاه و نا خود آگاه، همه وهمه در هم آميخته مي شود و اثري فشرده و در عين حال پيچيده و سورئاليستي را در نوع خود به خواننده ارائه مي دهد. در اين مقاله، ضمن نگاه كوتاهي به سوررئاليسم و بررسي جنون در داستان هاي كوتاه هدايت، به تحليل اين مكانيزم در داستان بوف كور، پرداخته شده است.