بررسي سيماي معشوق دراشعارعمادخراساني

ادب غنايي كه از آغاز شكل گيري شعر فارسي، از اركان آن بوده، با طي كردن راهي به اندازۀ دو قرن به تكامل رسيده و در اين مسير با آن برخوردهاي متفاوتي شده و در عين حال به اشكال گوناگون نيز مطرح شده است. همراه با اين سير ادب غنايي، نگرش ها در دوره هاي شعري به معشوق متفاوت بوده است؛ در دوره اي معشوق زميني داراي ارج و قرب بسزايي بوده و در دوره اي ديگر معشوق آسماني مورد توجه. اما سيما و اوصاف آن تقريبا يكسان بوده است. در اين جستار سعي بر آن است تا اوصاف و سيماي اين موجود زيبا و به آيين شعر غنائي ايران در شعر عماد خراساني بررسي گردد و جنبه‌هاي زيبائي‌شناسي شعر او در توصيف معشوق تحليل شود. عماد خراساني از جملۀ بزرگترين غزلسرايان معاصر است كه رويكردي سنتي به شعر دارد و شهرت او به سبب غزلسرايي است. در اين پژوهش جلوه هاي معشوق چه باطني و چه ظاهري در ديوان عماد بررسي شد ها در پايان مشخص شد كه عماد بيشتر به معشوقي زميني توجه دارد و گاهي معشوق شعر او رنگ عرفاني به خود مي گيرد كه به تاثيرپذيري از قدماست. توصيفات او از معشوق بيشتر ظاهري است و بعضي توصيفات او جديد و بديع اند.در توصيف هاي عماد، محور و تكيه اصلي زيبايي هاي ظاهري معشوق بر تخيل و آفرينش صورتهاي خيالي است.