بررسي و تحليل مضمون تنهايي در اشعار شمس لنگرودي

پرداختن به مضمون تنهايي و كناره گيري از جمع و سخن گفتن از سرخوردگي ها، شكست ها، نااميدي و يأس از جمله مضامين رايج شعر معاصر است. شاعران معاصر بيش از شاعران گذشته احساس نااميدي و تنهايي مي كنند و بيشتر از آن سخن مي گويند. بنابراين اين بن مايه يكي از مسائل مهمي است كه بايد در مورد آن پژوهش شود. شمس لنگرودي يكي از شاعران دورة معاصر است كه از انزوا و تنهايي سخن گفته و لذا بسامد اين واژه و مفهوم تنهايي در شعر او بسيار است؛ اما نوع هر يك از اين تنهايي ها در دوره هاي مختلف و بنا بر تحولات دروني شاعر تغيير كرده و به همين دليل تحولات گوناگوني را در شعر او بوجود آورده است. به همين سبب بايد علت روي آوردن شمس را به«تنهايي» مورد بررسي قرار داد تا بتوان علت و نوع تنهايي و جلوه و نمودهاي آن را در آثارش مورد تحليل و تفسير قرار داد. اين نوشتار به روش اسنادي و تحليل محتوا انجام شده است .