رويكرد ديگري از شعرِ ادبيّات پايداري

بعضي ها دوست دارند ادبيّات پايداري را در جنگي تحميلي كه ما هيچ گاه آغازگر آن نبوديم خلاصه كنند. از ديدگاه برخي ها نيز ادبيّاتِ جنگ، فقط محدود به هشت سال دفاع مقدّس بود و اصرار بر سرودن و نوشتن از آن، نوعي لج بازي با خود! امّا به باور برخي ها نيز تا زماني كه آثار آشكار و پنهان، مادّي و معنوي جنگ، در جامعه اي باقي باشد؛ ادبيّات پايداري نيز ادامه خواهد داشت. شايد ادبيّات اسارت، با بازگشت آزادگان به ميهن، پايان پذيرد؛ شايد ادبيّات ويرانه ها، با بازسازي و ترميم خرابي هاي ناشي از جنگ، پايان يابد؛ يا با عروج جان بازي و بند آمدن خون از تاولي شيميايي و به گوش نرسيدن سُرفه هاي سينه هاي مسلول از گازهاي شيمايي و خارج شدن پروتزهاي مصنوعي از دست، پا، چشم و... و كنار گذاشتن عصا و ويلچري از ديدِ جامعه كم رنگ شود؛ امّا بدون ترديد تا زماني كه ياد و خاطرۀ ايثار و از جان گذشتگي مردان بي ادّعايِ جنگ در داستان ها و شعرها بازتاب يابد؛ ادبيّات پايداري ادامه خواهد داشت. يكي از جلوه هاي پنهان ادبيّات پايداري، دل نوشته ها و حرف هاي مادران، همسران، پدران، فرزندان، برداران و خواهران و... شهيدان و جانبازاني ست كه بارِ سنگين غربت و جدايي و دوري از عزيزانشان را غريبانه بر دوشِ دل خود كشيدند و مي كشند و اگر نبود سروده هايي كه رنج اين عزيزان را بازتاب دهد، شايد صداي غربتِ مظلومانۀ ايشان هرگز به جايي نمي رسيد. اين نوشته كه به شيوۀ توصيفي و به روش كتاب خانه اي فراهم آمده، سعي كرده است در حد توان،گوشه اي از عظمت و شكوه پايداري پنهان ايشان را جلوه گر سازد. بيان رنج و آلام و صبر و ايثار و پايداري مادران و پدران و همسران و فرزندان شهدا و جانبازان و ايثارگران، اداي ديني ست به بهترين فرزندان اين آب و خاك و گشودن رويكردي ديگر از دفتر ادبيّات پايداري كه به شدّت مغفول مانده است.