بررسي پتانسيل آسيب زائي آبهاي زيرزميني مناطق كويري از منظر گرفتگي، خوردگي و رسوب گذاري تحت سناريوهاي مختلف مصرف شهري، كشاورزي و صنعتي: آبخوان كشاورزي-صنعتي شهربابك

در اغلب مناطق كويري ايران، آبهاي زيرزميني بعنوان منبع اصلي تامين آب براي اهداف كشاورزي، صنعت و شرب مي باشند كه در اثر اضافه برداشتها و هجوم و تداخل جبهه هاي ب شور و شيرين كيفيت اين آبها نيز بصورت فزاينده اي كاهش يافته است و طرح-هاي توسعه اي مختلف آبياري تحت فشار، شبكه هاي توزيع آب شهري، مصرف كننده گان صنعتي را با چالشهاي اساسي همچون گرفتگي، رسوب گذاري املاح و خوردگي ادوات و ابزارها روبرو نموده است كه هزينه هاي مرمت، تعمير و نگهداري و هم هزيه هاي بهداشت و سلامت عمومي و پذيرش عمومي يك منبع آب را افزايش داده است و مديريت منابع آب در مناطق كويري نيازمند پايش دقيق پتانسيل آسيب زائي آبهاي زيرزميني است. بهمين دليل در اين طرح، پتانسيل خوردگي آب هاي زيرزميني 38 چاه واقع در آبخوان دشت شهربابك، بعنوان يك آبخوان كشاورزي-صنعتي، بر اساس پارامترهاي كيفي نمونه هاي آب و محاسبه شاخص هاي لانژيلر، رايزنر، خوردگي و پوركوريوس تعيين گرديد. بر اساس نتايج، شاخص لانژيلر براي همه چاه ها (100%) منفي بود، شاخص رايزنر در همه چاه ها بيشتر از 7 بدست آمد. شاخص خوردگي در همه چاه ها كمتر از 10 بود و شاخص پوركوريوس نيز براي همه چاه ها بيشتر از 6 بود. اين نتايج نشان دهنده خورندگي بالاي آب هاي زيرزميني اين منطقه مي باشد. همچنين پارامتر نسبت جذب سديم نيز حاكي از عدم كيفيت آب هاي زيرزميني اين دشت براي كشاورزي بوده و در طبقه بندي آبهاي شور و خيلي شور قرار گرفت. از نظر شرب نيز به دليل سختي و شوري بالاي آب چاه هاي اين دشت، دچار محدوديت مي باشد و مصرف آن مي-تواند موجب بروز مشكلات بهداشتي و مرتبط با سلامت گردد كه در اين زمينه راهكارهاي كاربردي مرتبط ارائه گرديد.