آسيب شناسي مديريت منابع آب با تاكيد بر مناطق خشك

مديريت منابع آب به عنوان يكي از مهمترين دغدغه هاي قرن حاضر از مجموعه مباحث جديدي است كه از دهه آخر قرن بيستم و اوايل هزاره سوم تاكنون ذهن دانشمندان و بسياري از پژوهندگان را به خود مشغول كرده است.آب محور توسعه محيطي است و مي تواند توزيع ساختاري فضايي توسعه را تحت الشعاع قرار دهد و از اين رو مديريت اين مادة حياتي بايد به گونه اي باشد كه نيازهاي موجود در آينده را برطرف نمايد و مانع آن گردد تا بحران آب به مرحلة خطرساز خود نزديك شود. كشور ايران داراي اقليم خشك و نيمه خشك است كه ريزشهاي كم جوي ، رگبارهاي شديد ، وقوع جريانهاي سيلابي و تبخير ( تبخير – تعرق ) زياد از ويژگيهاي آن به شمار مي آيد. منابع آب ايران محدود به همان مقدار 90 ميليارد مترمكعب است كه بخش كشاورزي حدود ٩٠ درصد از كل آب استحصال را به خود اختصاص مي دهد و مابقي صرف بخشهاي صنعت و شرب شهرها و روستاها مي شود بر اساس اين آمار در افق ١٤٠٠ نياز آبي كشور به حدود ١٥٠ ميليارد مترمكعب بالغ خواهد شد كه حدود ١٥ درصد از ظرفيت كل آب ايران بيشتر مي باشد .همچنين 65 درصد كشور ايران را مناطق خشك و نيمه خشك تشكيل داده كه به طور متوسط مقدار بارندگي در آنها كمتر از صد و پنجاه ميلي متر در سال است و در بيشتر اين مناطق تنها منبع آبي و تأمين كننده تقاضاي بخش هاي اقتصادي و اجتماعي ذخاير آبي آبخانه هاست كه در چند دهه ي اخير به دليل مازاد برداشت با بيلان منفي روبرو شده اند.لذا وجود اين عوامل ضرورت مديريت منابع آب را بويژِه در مناطق خشك كشور به صورت جدي مطرح ساخته است.روش تحقيق اين پژوهش به صورت توصيفي – تحليلي و از نوع تحقيقات كاربردي است.