تعهدات زيست محيطي به مثابه پيوند اقليم، جغرافيا و جامعه و مديريت بحران آب در ايران

امروزه، شواهد در مقياس جهاني، منطقه اي و ملي دلالت بر نوعي بحران در زمينه زيست محيط بويژه بحران آب در ايران دارد. شيوع اين بحران به قدري سريع و شتابنده هست كه آثار و پيامدهاي آن در بلندمدت متوجه امنيت عمومي و ملي بوده و نيازمند مهندسي هوشمندانه و برخورد اصولي نه تبليغي با آن است. تعهدات زيسيت محيطي به مثابه يه امر اجتماعي مجالي براي پيوند محيط زيست، اقليم و جغرافيا با شهروندان جامعه، سازمانهاي مردم نهاد و دولت است. واقعيت تاريخي تعهد زيست محيطي چه در حوزه الگوها و برنامه هاي توسعه و چه در حوزه اجتماعي دلالت بر نوعي غفلت از اين مهم در امر سياستگذاري و تقدم توسعه‌گرايي در برنامه هاي دولت، مصرف زدگي در جامعه و شعارزدگي و فقدان عمل گرايي در سازمانهاي مردم نهاد در ارتباط با تعهدات زيست محيطي دارد. انتظار اين است امروزه براي مقابله با بحران هاي زيست محيطي از جمله بحران آب، توجه به مقوله تعهدات زيست محيطي را نه به عنوان يك بعد صوري و فرماليته بلكه به عنوان يك رسالت عمومي در تمام سياستگذاريهاي اجتماعي و ملي در نظر گرفته شود.