نقش تنبيه و تشويق در تربيت فرزند از ديدگاه قرآن و روايات

در تلقي ديني انسان موجودي الهي است كه روح خدا در او دميده شده و استعدادهاي متنوعي براي رسيدن به كمال در درون او گذاشته شده است. اين استعدادها در اثر تعليم و تربيت صحيح شكوفا مي‌شود. اما در خصوص شيوه و اصول حاكم بر فرايند تربيت مسائل زيادي وجود دارد كه بدون تبيين آنها فعاليت هاي تربيتي قادر به دستيابي افداف تربيتي نخواهند بود. در اين ميان يكي از اصول مهم تعليم و تربيت اصل تشويق و تنبيه است. بر اساس همين اصل، پيامبران و برگزيدگان الهي نيز بشارت و انذار را براي هدايت انسانها به كار مي‌بردند. تشويق و تنبيه از جمله الگوهاي تربيتي است كه براي آگاه كردن فرد نسبت به كارهاي منفي يا مثبت اش انجام مي شود و در شكل گيري هنجارها نقش مهمي دارد. هدف تحقيق حاضر بررسي نقش تشويق و تنبيه در تربيت فرزند از ديدگاه قرآن و روايات مي باشد. در تعليم و تربيت، امر تشويق و تنبيه يا پاداش و كيفر به عنوان يكي از عوامل و محركهاي مهم تلقي مي شود. در سايه تشويق مي توان فرد را به كارهاي مطلوب واداشت و اراده و عزم او را تقويت كرد.