تربيت اسلامي و هوش فرهنگي

جهانِ جهاني شده ي امروزه نيازِ هر چه بيشتر به مداراي فرهنگي ميان ملت ها و فرهنگ هاي گوناگون را برجسته تر ساخته است. يكي از مدل هاي نوين براي تحققي بخشيدن به اين آرمان، مدلي است كه توانمندي فرهنگي افراد را متاثر از برخورداري نوع خاصي از هوش مي داند با عنوان هوش فرهنگي. هوش فرهنگي مفهومي نسبتاً جديد در دانش اجتماعي است، تعاريفي كه متونِ نگاشته و تحقيقات صورت گرفته در خصوص هوش فرهنگي ارائه داده اند را مي توان در اين جمله خلاصه كرد: قابليت شناخت و عكس العمل مناسب در برابر فرهنگ هاي متفاوت. به واقع هوش فرهنگي يك توانايي ست و از اين رو مي‌توان آن را به افراد ياد داد و به اصطلاح آنها را در اين زمينه توانمند ساخت. بي‌ترديد توانمندسازي افراد در اين زمينه در سنين كمتر نتيجۀ بهتري در پي خواهد داشت و احتمال توفيق بيشتري را مي‌توان براي آن در نظر گرفت. از اين رو برگرفتن مؤلفه‌هاي هوش فرهنگي و الگوبرداري از سيره و سخن پيشوايان ديني براي اين مقصود، مي‌تواند نقشۀ راهي براي تعامل بيشتر ميان فرهنگ‌هاي گوناگون ترسيم كند، الگويي كه غالبا مورد غفلت واقع شده و توجه كافي به آن مبذول نشده است.