بررسي شخصيت زن در كليله و دمنه و مرزبان‌نامه

شخصيت زن در آثار مكتوب ادبي منثور و منظوم فارسي؛ غنايي، عرفاني و حماسي، هميشه مورد توجه بوده و شعرا و نويسندگان در آثار خود چه به صورت حقيقي و چه به صورت نمادين به بررسي چهره وي پرداخته اند ؛اگرچه بخشي از ادبيات كهن فارسي منحصر به زن‌ستيزي است اما اين گرايش زاييده انديشه‌هايي است كه در هر برهه‌اي از تاريخ حاكم بر جامعه بوده است. فرهنگ مردسالاري كه گاه به گونه‌اي نمايان شده است كه زن را نه به عنوان يك انسان كه پايين‌تر از هر موجودي مي‌بيند اما در همين آثار، چهره زناني توصيف شده است كه در خرد و كياست و پاكي و عفت تبلّور يك انسان وارسته و به كمال رسيده است.در بيشتر آثار؛ به ويژه عرفاني گاه زن به عنوان نماد معشوقي قرار مي گيرد كه تعبير به عشق حقيقي و الهي مي شود . در اين مقاله به بررسي گونه هاي نمود شخصيت زن را با توجه به روايت داستان ها در دو اثر مهم فارسي؛ يعني كليله و دمنه و مرزبان‌نامه پرداخته و با مقايسه با آثار قبل از آن‌ها و الگو گرفتن از چهره زنان در قرآن، تحليل و بررسي شده است.