تحليل معنا-ساختاري حكايت‌هاي سياست‌نامه، قابوس‌نامه، تاريخ‌بيهقي و گلستان بر اساس نظريات ساختارگرايان

اگر به مكتب ساختارگرايي از منظر يك نمودار پيام‌رساني ساده نگاه كنيم، درمي‌يابيم كه تاكنون محققان بيشتر به قالب ريختن پيام به وسيلۀ فرستنده و نيز متن پيام توجه داشته‌اند تا به مطالعه، كشف و شكستن رمز پيام، يعني به چگونگي دريافت پيام به وسيله شنوندگان و برداشت‌هاي مختلف آن‌ها از پيام پرداخته‌اند. حال آنكه نكته اساسي در پژوهش ما در اين جستار اين است كه تجزيه و تحليل‎هاي ساختاري در هر امر و موضوع فرهنگي، خواه فولكلور باشد، خواه زبان و خواه ادبيات، غايت و هدف بررسي نيست؛ بلكه تجزيه و تحليل‌هاي ساختاري وسيله‌اي است براي رسيدن به شناخت بهتر از يك جامعۀ خاص انساني. از اين‌رو براي رسيدن به اين هدف، از هر يك از كتب مورد تحقيق ما، حكاياتي جهت تجزيه و تحليل و تطبيق آنها با الگوهاي حاكم بر نظريات ساختارگرايان مطرح، برگزيده شده است؛ تا علاوه بر بيان فرضيه‌ها و نظرات طرح شده در باب شاخه‎اي از ريخت‌شناسي كه به قصه‌ها و حكايات مربوط مي‌شود، به تطبيق آن نظريه‌ها با متن‌هاي ادبي ايران با فرهنگ حاكم بر آنها پرداخته شود تا پديده‌هاي نمودگرايي و تكرار كه در سراسر فضاي اين آثار نهفته است، پديدار گردد.