داستان شير و گاو كليله ودمنه با رويكرد نماد و اسطوره تطبيقي ايران و هند

كليله و دمنه از قديمي ترين آثار تمثيلي نثرفارسي است كه حيوانات درآن ايفاي نقش نمادين ايفا مي كنند، اين داستان ها از منظر اسطوره شناسي در شكل گيري فرهنگ اصيل ايراني موثر بوده اند. داستان هاي نمادين به دليل ويژگي رازوارگي خود در بردارنده ي بخش بزرگي از پديده هاي فرهنگي بشر همانند باورهاي مذهبي، اساطير، روياها، هنر و ادبيات هستند، به بيان ديگر، داستان هاي تمثيلي منعكس كننده ي ابعاد روحي و تحولات معنوي انسان ها در اعصار پيشين اند. عدم صراحت و رمزوارگي ويژگي مشترك نمادهاست، لذا براي فهم و ادراك صحيح از انديشه هاي انسان هاي هزاره هاي پيشين و درك چگونگي تكوين جهان بيني انسان چاره اي جز واكاوي و تفسير اين زبان نمادين نيست، پژوهش حاضر، داستان« شير وگاو» كليله و دمنه «پنجا تنترا» را با رويكرد نمادشناسي و اسطوره شناسي موجود در دو فرهنگ هند و ايران مورد بررسي قرار مي دهد و با تحليل تطبيقي ميان اساطير اين دو سرزمين پيوند عميق و ريشه دارفرهنگي دو سرزمين را بيان مي كند و سرانجام اثرگذاري بن مايه هاي اسطوره اي داستان شير وگاو را در ساختار عرفاني داستان هاي مثنوي معنوي مولانا تبيين و تحليل مي نمايد.