تاثير عناصر سنتي اقليمي معماري ايران در رسيدن به معماري پايدار(بادگير و گودال باغچه)

عدم توجه به معماري سنتي غني ايران، باعث كشش و حركت معماري معاصر ما به سمت معماري مدرن شده كه پيامدهاي نامطلوبي را براي ما به ارمغان آورده است. حاصل اين رويكرد، معماري پوچ و بدون هويتي است كه ناسازگار با طبع معماري كشور ما است. امروزه با توسعه و پيشرفت تكنولوژي، لزوم توجه به توسعه پايدار و ساخت و سازهاي مطابق با اصول معماري در راستاي استفاده بهينه از منابع طبيعي موجود، استفاده مناسب از اقليم منطقه و بهره گيري از انواع انرژي هاي تجديدپذير كه رايگان و بدون آلودگي هستند از اهميت خاصي برخوردار است. معماري سنتي ايراني غني ترين عناصر و ارزش هاي هويتي را دربر داشته و از طريق هماهنگي با طبيعت و استفاده از انرژي پايدار آن، همانند نور ، باد و عناصر اصلي آن مثل آب و خاك و گياه به نحو شايسته در معماري گذشته، گام هاي موثري در اين مسير برداشته است. بر اين اساس معماري سنتي اقليمي ايران مي تواند براي رسيدن به كاهش مصرف و اتلاف انرژي در بخش ساختمان¬هاي شهر، راهكاري موثر باشد. استفاده از سامانه هاي ايستاي سرمايشي در معماري ايران سابقه اي ديرينه دارد. در اين راستا در ساختمان¬هاي سنتي ايران از عناصر مختلف معماري استفاده شده است. بادگير و گودال باغچه نمونه اي ازين عناصر هستند كه در اين مقاله بررسي شده اند و نتيجه بررسي نحوه عملكرد اين عناصر معماري به كار رفته در معماري سنتي ايران (بادگير و گودال باغچه) نشان مي-دهد كه معماري سنتي اقليمي ايران نوعي معماري پايدار به حساب مي آيد زيرا شاخصه هاي پايداري و همچنين اهداف ساختاري را در بر ميگيرد.