بررسي اثر انگيزه هاي دروني و بينافردي سفر بر تمايل به انجام گردشگري پايدار

پژوهش پيش رو با استفاده از مدل انگيزش جستجو-فرار/دروني-بينافردي به بررسي اثر انواع مختلف انگيزه هاي گردشگران بر تمايل به انجام گردشگري پايدار مي پردازد. پژوهش حاضر بر بررسي نقش انگيزه هاي دروني-بينافردي بر تمايل به گردشگري پايدار تمركز دارد. براي اين منظور نمونه اي متشكل از 300 نفر از دانشجويان در استان اصفهان مورد پيمايش قرار گرفتند. نتايج تحليل رگرسيون چند متغيره داده هاي پژوهش نشان داد كه انگيزه هاي دروني رابطه اي مثبت با تمايل به انجام سفرهاي سازگار با محيط زيست دارد و در مقابل انگيزهاي بينافردي سفر رابطه اي با اين تمايلات ندارد. از سوي ديگر اگر چه تحقيقات قبلي بر عدم وجود رابطه يا حتي رابطه منفي ميان انگيزه فرار و تمايل به انجام سفر دلالت داشتند، نتايج اين پژوهش حاكي از آن است كه انگيزه دروني-فرار نه تنها اثر مثبت بر تمايل انجام سفرهاي پايدار دارد بلكه اين اثر قوي تر از اثر انگيزه جستجو-دروني است. يافته هاي اين تحقيق همچنين نشان مي دهد كه انگيزه هاي بينا فردي-فرار اثر منفي بر تمايل به گردشگري پايدار دارد. در نهايت، يافته هاي تحقيق با توجه به ادبيات موجود مورد بحث قرار گرفته و پيشنهاداتي براي انجام تحقيقات آتي ارائه گرديده است.