نقش اقامتگاههاي بوم گردي در توسعه پايدار گردشگري روستايي استان گيلان

بوم گردي گرايشي نو در صنعت گردشگري مي باشد كه ترويج فرهنگ محيط زيست ، درآمدزايي، ايجاد فرصت هاي شغلي و ارتقاي ارزش هاي معنوي و فرهنگي جامعه ميزبان از جمله ره آوردهاي مثبت اين نوع گردشگري تلقي مي شود و در نهايت سبب حفاظت از محيط زيست و توسعه پايدار خواهد شد. هدف از اين تحقيق، بررسي نقش اقامتگاههاي بومي جهت رسيدن به توسعه پايدار در گردشگري مي باشد كه با تاكيد بر اقامتگاههاي بومگردي استان گيلان بويژه مناطق عشايري مي باشد. مكانهاي مورد تحقيق اقامتگاه بوم گردي گيله بوم واقع در قاسم آباد سفلي و اقامتگاه بوم گردي تلارخانه واقع در مرز دشت خمام و تعدادي اقامتگاه در پونل رضوان شهر مي باشد . اين تحقيق با توجه به نوع هدف، كاربردي و از نظر روش، توصيفي- تحليلي و ميداني است. روش گرداوري اطلاعات در اين پژوهش روش كتابخانه اي و مشاهدات ميداني بوده و با توجه به اين امر كليه پتانسيل ها و نقاط ضعف و قوت، مورد بررسي قرار گرفت. نتايج بدست آمده حاكي از آن است كه با سرمايه گذاري صحيح در مناطق روستايي متناسب با ساختار بومي مي توان سبب حفاظت از محيط زيست و فرهنگ بومي مناطق روستايي شد ودرحال حاضر جهت بهره برداري مناسب از طبيعت و حفظ آن راهبردمناسبي كه پيشنهاد شده بوم گردي مي باشد كه درحقيقت به معناي گردشگري برمبناي مسئوليت پذيري مي باشد.