افزايش تاب آوري در محلات فقيرنشين (نمونه موردي: محله گودال مصلي يزد)

سوانح طبيعي و انساني از ديرباز به عنوان مخروب ترين عوامل آسيب رسان به انسان، جامعه و زيستگاهش مطرح بوده اند. انسان هاي بسياري در اثر سوانح جان خود را از دست مي دهند. عده زيادي مجروح مي شوند و خانه هاي متعددي تخريب مي شوند و در نهايت شهروندان و سانحه ديدگان را دچار مشكلات فراواني مي كند. اين تنها اصل ماجرا نيست، بلكه اين سوانح مي تواند تا مدت ها اثرات نامطلوبي را بر سيستم شهر و زندگي عادي مردم بگذارد. بسياري از مشكلات به دليل نداشتن آمادگي و زمينه هاي اجتماعي و اقتصادي لازم، به وجود آمده و يا تشديد مي شوند. لذا لازم است برنامه اي جامع را به منظور كاهش اثرات حوادث و سوانح در پيش گرفت.تاب آوري به عنوان رويكردي كه خطر پذيري شهرها و ميزان توانايي آنها را در مواجهه و سازگاري با تغييرات را بررسي مي كند، مي تواند ما را در بررسي درستي اين گفته ها كمك كرده و در گام هاي بعدي، برنامه ريزي شهري را براي كاراتر كردن بافت هاي شهري ياري رساند. اين پژوهش از حيث هدف ، كاربردي است و به روش ميداني و كتابخانه اي به جمع آوري داده ها پرداخته است و سعي دارد براي رسيدن به هدف كه تدقيق معيارها و شاخص هاي موثر در سنجش تاب آوري است به سوال اصلي يعني راهكارهاي افزايش تاب آوري در محله گودال مصلي شهر يزد چيست؟ پاسخ دهد. از مزاياي برنامه ريزي براي تاب آوري شهرها اين است كه نيازي به تمركز بر روي يك الگوي خاص ظاهر شهري يا توسعه شهري نيست. انعطاف پذيري، اين اجازه را مي دهد كه با توجه به شرايط يگانه شهرها و برنامه هاي توسعه، جواب گويي و قابليت انطباق وجود داشته باشد. اين موضوع سبب مي شود كه خلاقيت فكري براي انديشيدن به راه-هاي گوناگون كسب تاب آوري ايجاد شده بدون اين كه در چهارچوب خاصي محدود گردد.