فراتحليلي بر مطالعات فقر شهري در ايران با تاكيد بر جايگاه برنامه ريزي توسعه اجتماعات محلي در آنها

فرا تحليل شيوه جديد مطالعه، بررسي و بازنگري در مطالعات و تحقيقات پيشين به منظور تحليل ثانويه داده ها و نيز كشف نقاط قوت و ضعف آنها با هدف ارتقاي سطح كمي و كيفي مطالعات انجام گرفته است. به طوري كه تحقيقات آتي بتواند ضمن پوشاندن نقاط ضعف مطالعات پيشين راهكارهاي مؤثري در راستاي اهداف تحقيقات ارائه نمايد. بر اين اساس هدف مقاله حاضر شناخت رويه هاي نظري بكاررفته و به تبع رويكردها، برخوردها و ارايه استراتژي ها در ادبيات و پژوهش هاي فقر شهري در ايران است. از روش تحليل محتواي اسناد و مدارك كتابخانه اي و الكترونيكي براي تجزيه و تحليل داده ها استفاده شده است. در حدود 50 اثر مرتبط به فقر شناسايي شده، كه20 اثر به عنوان نمونه انتخاب شدند. نتايج نشان مي دهد كه در محتوي نظري مطالعات فقر شهري در ايران در چهار گروه قابل دسته بندي هستند. تعديل هاي ساختاري در سطح كلان اقتصاد، عامليت فرد، فقرمسكن، انزوا و بي‌قدرتي خانوارها، ضعف مشاركت، تقديرگرايي و تمايل به اقتدار، توزيع نامناسب ثروت و عدم مقتدرسازي به عنوان مهمترين عوامل موثر بر شكل‌گيري و گسترش فقر در اجتماعات محلي شهري در ايران مطرح شده است. بايد خاطر نشان كرد در مطالعات فقر شهري در كشورمان بيشتر رويكرد كمي مد نظر بوده است و در سوي ديگر پژوهشي هاي كمتري به رويكرد مشاركتي، اجتماع محور، تكاملي و دورن زا در مقابله با فقر شهري پرداخته اند. همچنين كمتر به نظرات فريدمن و محمد يونس در خصوص كسب و كار اجتماعي و بازنگري در مفهوم فقر اشاره شده است.