تمرين تناوبي شديد موجب سازگاري نروتروفيني بيشتري نسبت به تمرين تمرين تداومي شديد مي‌شود

مقدمه: عامل نروتروفيك مشتق از مغز (BDNF) و عامل نروتروفيك مشتق از سلول گليال (GDNF) دو نروتروفين اصلي در مغز هستند كه نرون‌هاي دوپامينرژيك، نرون‌هاي جسم مخطط و نرون‌هاي حركتي را مورد حمايت قرار مي‌دهند و از اين طريق موجب بهبود عملكرد شناختي و حركتي مي‌شوند (1). پيشينه مطالعات مبين اين هستند كه پراكسيد هيدروژن (2O2H) و عامل نكروزيس تومور آلفا (TNF-α) بيان BDNF و GDNF را در ناحيه مختلف سيستم عصبي افزايش مي‌دهد ولي مصرف مواد ضد اكسايشي و ضد التهابي موجب كاهش نروتروفين‌ها مي‌شود (2). بعلاوه، مطالعات نشان داده‌اند كه تمرينات ورزشي با شدت پايين تا متوسط موجب افزيش BDNF و GDNF مي‌شوند (1، 3). با وجود اين، اثر تمرين تداومي شديد و تمرين تناوبي شديد روي محتواي نروتروفين‌ها به خوبي مشخص نشده به ويژه اين كه تمرين ورزشي شديد القاگر بالقوه توليد 2O2H و TNF-α هستند (6،7). بنابراين، هدف مطالعه حاضر مقايسه اثر دو نوع تمرين تداومي و تناوبي شديد روي محتواي نروتروفين‌هاي مغز موش‌هاي صحرايي بود. روششناسي: 24 موش صحرايي بالغ نژاد آلبينو ويستار به طور تصادفي در سه گروه كنترل، تمرين تداومي و تمرين تناوبي شديد تقسيم شدند. مغز موش‌هاي صحرايي متعاقب 6 هفته دويدن تداومي (80 % VO2max) و تناوبي شديد (95 تا 100 % VO2max) روي نوارگردان برداشته و محتواي BDNF، GDNF و TNF-α به روش ساندويچ الايزا و 2O2H به روش رنگ سنجي و با استفاده از كيت‌هاي تحقيقاتي اندازه‌گيري شدند. از تحليل واريانس يك طرفه و متعاقباً آزمون تعقيبي بونفروني براي ارزيابي تفاوت معني‌داي استفاده شد (05/0 P). نتايج: سطوح 2O2H (به ترتيب 01/0 = P، 001/0 = P) و محتواي TNF-α (به ترتيب 001/0 = P، 001/0 = P)، BDNF (به ترتيب 001/0 = P، 001/0 = P) و GDNF (به ترتيب 001/0 = P، 001/0 = P) در هر دو گروه تداومي و تناوبي شديد به طور معني‌داري افزايش يافت؛ اما اين افزايش‌ها در گروه تناوبي شديد نسبت به گروه تداومي شديد بيشتر بود (02/0 = P، 001/0 = P، 001/0 = P و 001/0 = P به ترتيب براي 2O2H، TNF-α، BDNF و GDNF). بحث و نتيجهگيري: 2O2H و TNF-α موجب انتقال فاكتور هسته‌اي κB (NF-κB) از سيتوپلاسم به هسته و اتصال آن به جايگاه هدف در DNA مي‌شوند و از اين طريق، بيان GDNF و BDNF را افزايش مي‌دهند. بنابراين، به نظر مي رسد كه اجراي تمرين تناوبي شديد نسبت به تمرين تداومي شديد، از طريق افزايش بيشتر سطوح 2O2H و TNF-α موجب افزايش بيشتر محتواي BDNF و GDNF مغز موش‌هاي صحرايي مي‌شود؛ اين بدان معني است كه تفكيك جلسات تمريني با حداكثر تلاش موجب دستاوردهاي نروتروفيني بيشتري خواهد شد.