بررسي برخي ريسك فاكتورهاي دروني مرتبط با بروز آسيب هاي ورزشي در كاراته كاران نخبه

مقدمه: خطر بروز آسيب به ويژه در ورزش رقابتي و قهرماني واقعيتي انكارناپذير است. يكي از جذاب ترين رشته هاي ورزشي كه رشد چشمگيري به خصوص در ميان جوانان و نوجوانان دارد، ورزش هاي رزمي از جمله كاراته مي باشد كه همواره با آسيب هاي گوناگوني همراه بوده است. تاكنون تحقيقات مختلفي ميزان شيوع آسيب و برخي از عوامل آسيب زا در كاراته را بررسي كرده اند اما همچنان بسياري از ريسك فاكتورهاي دروني بروز آسيب مورد بررسي قرار نگرفته اند و در برخي از تحقيقات صورت گرفته نيز تضادهايي وجود دارد(1،2). لذا هدف از مطالعه حاضر بررسي عوامل دموگرافيك، سابقه آسيب ديدگي قبلي و عوامل آمادگي جسماني مرتبط با بروز آسيب هاي ورزشي در بين ورزشكاران ليگ كاراته ايران مي باشد. روششناسي: تحقيق حاضر به دليل همراهي محقق با آزمودني ها در طي يك فصل مسابقه و جمع آوري همزمان آسيب ها، از نوع آينده نگر و توصيفي است كه داده هاي آن از طريق اندازه گيري هاي عيني قدرت و انعطاف پذيري و به وسيله پرسشنامه و مصاحبه جمع آوري شده است. جامعه آماري تحقيق شامل 250 ورزشكار مرد شركت كننده در ليگ كاراته كشور در سال 1387 مي باشد كه از اين ميان تعداد 30 ورزشكار با ميانگين سني 06/3±83/22 سال و وزن 72/8 ±21/68 كيلوگرم، به صورت هدفمند و داوطلبانه انتخاب شده و پيش از فصل مسابقات در هر يك از متغيرهاي انعطاف پذيري و قدرت عضلاني ايزومتريك مفاصل شانه، ران و زانو با استفاده از گونيامتر ليتون و نيروسنج نيكلاس، مورد ارزيابي قرار گرفتند. همچنين آزمودني ها پرسشنامه ويژگي هاي دموگرافيك شامل اطلاعات مربوط به سن، وزن، سابقه آسيب ديدگي و سطح مهارت را تكميل نموده و تمامي آسيب هاي رخ داده در كل مدت برگزاري مسابقات نيز به كمك پزشك مسابقات ثبت گرديد. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از آمار توصيفي، آزمون هاي همبستگي و خي دو، توسط نرم افزار SPSS نسخه 16 و در سطح معني داري 05/0P≤ صورت پذيرفت. نتايج: در اين مطالعه ميان آسيب هاي قبلي به عنوان يك عامل خطر ساز در بروز آسيب هاي ورزشي و ميزان آسيب ديدگي در آزمودني هاي تحقيق ارتباط معني داري يافت شد ( 019/0=P). همچنين همبستگي معني داري ميان قدرت عضلاني، انعطاف پذيري و ميزان بروز آسيب هاي ورزشي در آزمودني ها مشاهده نشد. همينطور بين ويژگي هاي دموگرافيك شامل سن، وزن و سطح مهارت آزمودني ها با ميزان آسيب ديدگي آنان نيز ارتباط معني داري يافت نشد(05/0 p). بحث و نتيجهگيري: با وجود آنكه رابطه معني داري ميان قدرت عضلاني و انعطاف پذيري با آسيب هاي ورزشي كاراته كاران به دست نيامد، با توجه به نتايج تحقيق حاضر مبني بر وجود ارتباط معني دار بين آسيب ديدگي قبلي ورزشكار و آسيب ديدگي مجدد، به مربيان و دست اندركاران ورزش توصيه مي شود كه با طراحي برنامه هاي دقيق و اختصاصي تمريني علاوه بر برنامه هاي تمريني عمومي، براي ورزشكاران آسيب ديده، از بروز مجدد آسيب جلوگيري كنند.