تاثير و يادداري يك دوره تمرين پرتاب دارت بر تعادل ميانسالان فعال و غير‌فعال با تاكيد بر نوع كانون توجه

مقدمه: زمين خوردن يكي از مشكلات شايع دوران سالمندي است كه به سبب بروز تغييراتي در ساز و كار دستگاه‌هاي اسكلتي‌عضلاني، دهليزي، حسي‌پيكري، بينايي و دستگاه‌هاي فيزيولوژيك درگير تعادل، رخ مي‌دهد. توانايي افراد در حفظ تعادل براي انجام موفقيت‌آميز كليه حركات روزمره امري ضروري است. توجه يكي از عوامل اثرگذار بر عملكرد است كه كانوني كردن آن روشي براي افزايش بازدهي و يادگيري است. اگر توجه كافي نباشد اجراي فرد خدشه‌دار مي شود. روششناسي: 85 مرد و زن ميانسال با ميانگين سني (55)سال، ميانگين قد(7/161) و ميانگين وزن(3/73) در اين پژوهش شركت نمودند. تست رومبرگ براي ارزيابي تعادل ايستا و تست سبت براي تعادل پويا استفاده شد. شركت‌كننده‌هاي فعال و غيرفعال به دو گروه توجه دروني و توجه بيروني تقسيم شدند. پس از يك دوره تمرين دارت به مدت هشت هفته، پس آزمون به عمل آمد. پس از گذشت يك ماه بي‌تمريني، آزمون يادداري انجام شد. نتايج: از روش آماري t همبسته و تحليل واريانس براي آزمودن فرضيه هاي تحقيق در سطح معناداري p 0.05 استفاده شد. نتايج نشان داد كه تمرين دارت با تاكيد بر نوع كانون توجه موجب بهبود تعادل ايستا و پوياي ميان‌سالان در پس آزمون و ياد‌داري مي‌شود. از نتايج ديگر تحقيق اين بود كه در مردان فعال كانون توجه دروني بيشترين اثر و در زنان غيرفعال كانون توجه دروني كمترين اثر را داشته است. بحث و نتيجهگيري: با توجه به نتايج تحقيق، تمرين دارت براي بهبود تعادل ميان‌سالان توصيه مي‌شود. اما با در نظر گرفتن نوع كانون توجه، جنسيت وسطح فعاليت افراد، بهتر است از اين تمرينات براي بهبودي تعادل ايستا با چشم بسته و تعادل پويا در گروه‌هاي غيرفعال استفاده شود و براي بهبود تعادل ايستا با چشم بسته از توجه دروني و براي بهبود تعادل پويا از توجه بيروني استفاده شود.