تاثير تمرين مقاومتي فازبندي شده بر سطوح استراحتي شاخص ها و تجمع پلاكتي در مردا

مقدمه : افزايش فعاليت پلاكت ها از اصلي ترين عوامل بيماري هاي قلبي-عروقي مي باشند (1). ماركرهاي فعاليت پلاكتي شامل شاخص ها و تجمع پلاكتي براي پيش بيني و كنترل بيماري هاي قلبي و عروقي بسيار مهم مي باشند. مطالعات نشان داده اند كه اين متغير ها در پاسخ به يك جلسه فعاليت مقاومتي شديد افزايش و با شدت فعاليت رابطه مستقيمي داشته است. تمرين استقامتي منظم سبب بهبودي سطوح اين متغير ها شده است(2). عليرغم اهميت تمرينات مقاومتي در ارتقاء سلامت افراد و عملكرد ورزشي تا بحال اثر اين نوع تمرينات بر شاخص ها و تجمع پلاكتي مورد بررسي قرار نگرفته است و تحقيق حاضر بدين منظور طراحي شده است. روش شناسي: در اين تحقيق 18 مرد سالم با ميانگين سني 2/1 ± 8/24 سال بطور داوطلبانه شركت نموده اند و بر اساس BMI به دو گروه تمرين (10نفر) و گروه كنترل (8نفر) تقسيم شدند. آزمودني هاي گروه تمرين سه ماه تمرين مقاومتي را 4 جلسه در هفته و هر جلسه 8 حركت ( پرس سينه، جلو پا، جلو بازو، پرس پا، سرشانه، زيربغل، شكم و پشت بازو ) را انجام دادند، 4هفته اول (فاز سازگاري) 3 ست 17-15 تكرار با 40-50 درصد حداكثر قدرت، 4هفته دوم (فاز هايپرتروفي) 3 ست 12-8 تكرار با 65-75 درصد حداكثر قدرت و 4 هفته سوم (فاز قدرت) 3 ست 8-6 تكرار با 80-85 درصد حداكثر قدرت بود. آزمودني هاي گروه كنترل در اين دوره هيچ گونه فعاليت ورزشي منظمي نداشتند. قبل و 48 ساعت پس از دوره ي تمرين دو نمونه خوني در هر گروه گرفته شد و براي اندازه گيري شاخص ها و تجمع پلاكتي مورد استفاده قرار گرفت. براي مقايسه داده هاي دو گروه ابتدا تفاضل قبل و بعد داده هاي هر گروه محاسبه و سپس با استفاده از t مستقل داده هاي دو گروه با هم مقايسه شدند. نتايج: آناليز آماري داده ها نشان داد كه 12 هفته تمرين مقاومتي فاز بندي شده سبب كاهش معناداري (05/0P ) در تجمع پلاكتي (021/0 P= از 0/8 ± 3/44 به 8/8 ± 6/43)، تعداد پلاكت ها (013/0P= از 39 ± 232 به 1/39 ± 227) و درصد پلاكت ها( 022/0P= از 03/. ± 232/0 به 03/0 ± 229/0) گرديد، با اين حال پهناي توزيع پلاكت ها و متوسط حجم پلاكتي تغييري را نشان ندادند (05/0 P). بحث و نتيجه گيري: بر اساس يافته هاي تحقيق حاظر مي توان نتيجه گيري نمود كه تمرين مقاومتي فاز بندي شده شاخص ها و فعاليت پلاكت ها را بهبود مي بخشد و اين كه ميزان تخريب پلاكت ها افزايش نمي يابد كه اين امر احتمال ايجاد لخته را كاهش مي دهد.