اثر نور طبيعي و مصنوعي بر يادگيري يك مهارت فوتبال: بررسي فرضية اختصاصي بودن تمرين

مقدمه: هدف اين پژوهش، مقايسه تأثير نور طبيعي و مصنوعي بر يادگيري مهارت پاس بغل پاي فوتبال در چارچوب فرضية اختصاصي بودن تمرين بود. روششناسي: شركت‌كنندگان 26 دانشجو پسر با ميانگين سن 78/1 ± 67/20 سال بودند كه در دو گروه تمريني در شرايط نور طبيعي و شرايط نور مصنوعي به مدت 6 جلسه تمرين كردند. ده روز پس از آخرين جلسة تمرين، گروه‌ها در شرايط نور طبيعي و مصنوعي ارزيابي شدند. نتايج: براساس نتايج بدست آمده با استفاده از آزمون t همبسته بين ميانگين امتيازات آزمون يادداري و انتقال در مهارت پاس فوتبال نشان داد كه وقتي آزمودني‌ها در محيط نور متفاوت از محيط دورة تمريني مورد آزمون قرار مي‌گيرند، دچار افت معناداري مي‌شوند (05/0 P ) و زماني كه در همان محيط ويژة خود مورد آزمون اجرا قرار مي‌گيرند، برتري با گروهي بود كه در همان شرايط به تمرين پرداخته بود (05/0 P ). بحث و نتيجهگيري: بنابراين دستيابي به بهترين اجراي كسب شده فقط زماني ممكن شد كه آزمودني‌ها در محيط نور همسان با محيط دورة تمريني مورد آزمايش قرار گرفتند. بر اساس نتايج اين پژوهش، فرضيه اختصاصي بودن تمرين مورد تأييد قرار گرفت. 1. Abdoli, B., et al., Visual information and contextual interference affects the Volleyball Underhand serve learning: Exploring Specificity of Practice Hypothesis. European Journal of Experimental Biology, 2012, 2 (5):1625-1631 2. Bahrami, F., et al., Dependence learning a real sports skills training location, Exploring the specificity of practice hypothesis motor behavior. Journal of learning and development motor_sport_2012, Pages: 19-35. 3. Serjuei, Z., et al., Practice Specificity through Manipulation of Vision during Futsal Penalty Kick. Journal of Applied Science and Agriculture, 9(1) January 2014, Pages: 324-331.