مقايسه اثر 8 هفته تمرين تداومي و تناوبي برشاخص توده بطني و نسبت ضخامت ديواره به ابعاد پايان دياستولي در بيماران مبتلا به هايپرتروفي مرضي قلبي، بعد از عمل جراحي CABG

مقدمه هايپرتروفي مرضي قلبي از نوع كانسنتريك كه با افزايش شاخص توده بطني(LVMI ) بيشتر ازg/m2) 116)و نسبت ضخامت ديواره به ابعاد پايان دياستولي(RWT) بيشتر از 0.42 شناخته مي شود، يكي از مهمترين عوامل خطرزا بعد از عمل جراحي قلب باز مي باشد كه با مرگ و مير بيمار مرتبط است(1). مطالعات نشان داده اند كه تمرينات ورزشي در قالب برنامه هاي بازتواني قلبي اثر مثبتي بر كاهش هايپرتروفي مرضي در بيماران قلبي و پرفشارخون داشته است(2). اما در زمينه مقايسه اثر تمرينات معمول بازتواني (تمرينات تداومي ) با تمرينات به روزتر وكارآمد تر (همچون تمرينات تناوبي) بر بيماران مبتلا به هايپرتروفي مرضي قلبي پس از عمل جراحي CABGمطالعه اي صورت نگرفته است. بنابراين هدف از اين مطالعه، بررسي تفاوت اثر اين دو نوع تمرين بر شاخص هاي هايپرتروفي مرضي در بيماران مذكور بود. روش شناسي تعداد 34 بيمارمبتلا به هايپرتروفي مرضي قلبي كانسنتريك كه يك ماه از عمل جراحي CABG شان گذشته بود (بيماران مرد و زن با ميانگين سني 5.81±60.32 سال، قد 9.25±164.64سانتيمتر، وزن 14.23±86/ 73كيلوگرم وBMI27.15±4.01كيلوگرم بر متر مربع) به صورت هدفمند انتخاب شدند و سپس به صورت تصادفي در سه گروه كنترل{11نفر، بدون انجام برنامه تمريني}، تمرين تداومي {11 نفر، 3جلسه تمرين در هفته و به مدت 8 هفته شامل 33 دقيقه راه رفتن و دويدن روي تردميل يا شدت 65 تا 80% ضربان قلب ذخيره} و تمرين تناوبي{12 نفر، 3 جلسه تمرين در هفته و به مدت 8 هفته شامل 30 دقيقه راه رفتن و دويدن روي تردميل در قالب 4 تناوب شديد دو دقيقه و نيمي( شدت 80 تا 95% ضربان قلب ذخيره) و 4 تناوب سبك دو دقيقه و نيمي ( شدت 65 تا 80% ضربان قلب ذخيره) بين تناوب هاي شديد} جايگذاري شدند. از اكو كارديوگرافي و فرمول هاي مخصوص براي ارزيابي ميزانLVMI و RWTا24ساعت قبل وبعد از دوره تمريني استفاده شد.از آزمون هاي T همبسته و تحليل واريانس يه راهه و آزمون تعقيبي توكي به ترتيب براي بررسي تفاوت متغيرها از پيش آزمون تا پس آزمون در هر گروه و بين گروه ها استفاده شد. نتايج نتايج درون گروهي نشان داد كه ميزان هر دو متغير LVMI و RWT درگروه كنترل بدون تغيير و در هر دو گروه تداومي و تناوبي كاهش پيدا كرده اند كه اين كاهش ها تنها در گروه تناوبي معنادار بود(p=0.001,p=0.001 ). همچنين در بررسي بين گروهي دلتاي متغيرها (پس آزمون- پيش آزمون) نشان داده شد كه تفاوت تغييراتLVMI بين گروه تناوبي با كنترل و تناوبي با تداومي(p=0.039,p=0.021)و تفاوت تغييرات RWT نيز به همين ترتيب بين گروه تناوبي با كنترل و تناوبي با تداومي (p=0.002,p=0.010) معنادار است. بحث و نتيجه گيري تمرين تناوبي درمقايسه با تمرين تداومي احتمالا با افزايش بيشتر عوامل گشاد كننده عروق و با كاهش تون سمپاتيكي و عوامل تنگ كننده عروقي و در نتيجه كاهش موثرتر فشارخون، باعث كاهش اضافه بار فشار يا همان پس بار قلبي كه عامل اصلي هايپرتروفي مرضي از نوع كانسنتريك مي باشد (2) ، شده است. بنابراين تمرين تناوبي در كاهش هايپرتروفي مرضي بيماران POST CABG موثرتر از تمرين تداومي مي باشد. منابع Siribaddana, S. (2012). Cardiac dysfunction in the CABG patient. Current opinion in pharmacology, 12(2), 166-171. L. L., Kang, Y. M., Wang, F. X., Li, H. B., Zhang, Y., Yu, X. J., . amp; Qin, D. N. (2014). Exercise training attenuates hypertension and cardiac hypertrophy by modulating neurotransmitters and cytokines in hypothalamic paraventricular nucleus. PloS one, 9(1).e85481.