ارتباط دامنه حركتي مفاصل ران و شانه با آسيب هاي شانه در هندباليست هاي نخبه مرد

مقدمه: شوت بالاي سر الگوي حركتي پيچيده اي است و محدوديت در دامنه حركتي مفصل ران مي تواند بر اجراي اين مهارت اثر منفي داشته باشد در نهايت منجر به آسيب در اين مفصل گردد. هدف از پژوهش حاضر بررسي ارتباط بين دامنه حركتي مفصل ران بر مفصل شانه در بازيكنان هندبال نخبه مرد سالم و داراي آسيب در مفصل شانه است. روش شناسي: پژوهش حاضر از نوع مطالعات همبستگي و به لحاظ اجرا مقطعي است. جامعه آماري اين پژوهش بازيكن حرفه اي هندبال شاغل در ليگ برتر كشور بود. نمونه هاي پژوهش حاضر شامل 60 بازيكن حرفه اي هندبال با ميانگين سن 5/3± 9/24، ميانگين وزن 27/9± 32/82 و ميانگين قد 24/7± 55/186، كه به ترتيب 27 بازيكن در خط اول (توپ پخش كن،بغل راست و چپ) و 33 بازيكن در خط دوم (خط زن، گوش ‌راست و چپ) بودند. متغيرهاي پژوهش حاضر شامل دامنه حركتي اكستنشن مفصل ران، چرخش داخلي مفصل ران، چرخش داخلي مفصل شانه و خارجي مفصل شانه و همچنين آسيب هاي مربوط به مفصل شانه در طول يك فصل رقابت هاي ليگ برتر سال 93 بود. جهت بررسي ارتباط بين دامنه حركتي مفصل ران و مفصل شانه در دو گروه آسيب ديده و سالم از روش آماري آناليز واريانس يكطرفه و رگرسيون خطي استفاده شد. براي تعيين نرمال بودن داده ها از آزمون كلموگروف اسميزنوف استفاده شد. نتايج: بازيكنان خط ‌اول با سابقه آسيب ديدگي، داراي چرخش خارجي بيشتر و چرخش داخلي كمتر در مفصل شانه در مقايسه با بازيكنان سالم داشتند. همچنين ارتباط بين اكستنشن ران برتر و چرخش خارجي شانه در بازيكنان خط ‌اول و خط ‌دوم با سابقه آسيب شانه معني‌دار بود (p 0/05). بحث و نتيجه گيري: وجود آسيب در مفصل شانه ممكن است با دامنه حركتي اكستنشن مفصل ران و چرخش خارجي شانه در بازيكنان هندبال با مرتبط باشد.