شماره ركورد كنفرانس :
3882
عنوان مقاله :
تاثير برنامه هاي تمريني قدرتي و پلايومتريك بر مكانيك عضلات مفصل زانو هنگام اجراي تكنيك فرود
پديدآورندگان :
دماوندي محسن mn.damavandi@gmail.com استاديار دانشكده تربيت بدني و علوم ورزشي، دانشگاه حكيم سبزواري؛ , فريور مرتضي دانشجوي كارشناسي ارشد دانشكده تربيت بدني و علوم ورزشي، دانشگاه حكيم سبزواري , حسيني كاخك سيدعلي رضا دانشيار دانشكده تربيت بدني و علوم ورزشي، دانشگاه حكيم سبزواري
كليدواژه :
تمرين قدرتي , تمرين پلايومتريك , زانو , مكانيك عضله , اكترومايوگرافي , تكنيك فرود
عنوان كنفرانس :
نهمين همايش بين المللي تربيت بدني و علوم ورزشي
چكيده فارسي :
مقدمه: هدف از اين مطالعه ارزيابي اثرات برنامههاي تمرين قدرتي و پلايومتريك بر عملكرد مكانيكي عضلات مفصل زانو هنگام تكنيك فرود بود.
روششناسي: 24 دانشجوي پسر بطور تصادفي و بر اساس متغيرهاي عملكرد عضلاني پيش آزمون به دو گروه تمرينات قدرتي (n=12) و پلايومتريك (n=12) تقسيم شدند. اين متغيرها شامل حداكثر فعاليت الكتريكي عضلات (EMG)، زمان رسيدن به اوج تنش (زمانبندي)، و نسبت فعاليت عضلات آگونيست به آنتاگونيست زانو در سطح ساجيتال بود. تكنيك فرود به دو فاز فلكشن (از تماس پا با زمين تا حداكثر فلكشن زانو) و اكستنشن (از حداكثر فلكشن زانو تا اكستنشن مفصل) تقسيم شد. قبل از شروع برنامهي تمريني، فعاليت الكتريكي عضلات راست راني، پهن خارجي، پهن داخلي، دوسرراني، نيموتري، نيمغشايي، و دوقلو داخلي و خارجي زماني كه آزمودنيها از ارتفاع 40 سانتيمتر پرش ميكردند، توسط الكترود دوقطبي سطحي ضبط شد. سيگنالهاي EMG با حداكثر EMG هر عضله هنگام فرود نرمال شد (1) و با استفاده از فيلتر با فركانس برشي بالا گذر Hz20 و پايين گذر Hz500 فيلتر شدند. سپس، آزمودنيها شش هفته متوالي، دو جلسه در هفته به تمرين اختصاصي پرداختند. در انتهاي برنامه تمريني، دوباره همان متغيرهاي عملكرد عضلات (پس-آزمون) جمع آوري شدند. تجزيه و تحليل اطلاعات بوسيله آزمون t وابسته (درون گروهي) و مستقل (برون گروهي) انجام شد (α = 0.05).
نتايج: تمرينات قدرتي كاهش معناداري در زمانبندي حداكثر فعاليت الكتريكي عضلات پهن داخلي و خارجي، نيموتري و دوقلوي داخلي و خارجي در فاز فلكشن زانو موجب شد. در فاز اكستنشن، اين تمرينات باعث كاهش معناداري اوج فعاليت الكتريكي عضلات دو سرراني، نيمغشايي، نيموتري، و دوقلو خارجي، و افزايش زمانبندي عضلات نيموتري و دوقلو داخلي و خارجي شد. همچنين، تمرينات قدرتي نسبت تنش عضلات آگونيست به آنتاگونيست را در فاز اكستنشن افزايش داد. بنابراين، تمرينات قدرتي ممكن است ثبات مفصل زانو را در سطح ساجيتال هنگام فرود افزايش دهد. تمرينات پلايومتريك كاهش معناداري در زمانبندي حداكثر فعاليت الكتريكي عضلات پهن داخلي و اوج تنش دوقلو داخلي در فاز اكستنش نشان داد. مقايسه متغيرهاي عملكرد عضلات بين گروههاي قدرتي و پلايومتريك هيچ تفاوتي را نشان نداد.
بحث و نتيجهگيري: با توجه به تاثير مشابه دو شيوه تمريني بر عملكرد عضلات مفصل زانو، افراد بر اساس آمادگي جسماني خود ميتواند يكي از اين برنامهها را به منظور افزايش عملكرد عضلاني اين مفصل انتخاب نمايد.