تأثير پنج هفته تمرين تناوبي با شدت بالا بر بيان ژن هايMir-23a وAtrogin-1 عضله دوقلو رت‌هاي نر ديابتي

مقدمه:بيماري ديابت شايع ترين بيماري ناشي از اختلالات متابوليسمي و به تعبيري شايع ترين بيماري آندوكراين است(۱). آتروفي عضلاني يكي از عوارض ناشي از اين بيماري است ودر آتروفي عوامل آتروفي نظير Atrogin-1 افزايش مي يابد كه باعث تغييرات در سنتز و تجزيه پروتئين مي شود(۲). mir-23a داراي خواص ضد آتروفي است و از طريق سركوب هدف ژني Atrogin-1 به كاهش عوامل آتروفي كمك مي كند(۳). هدف از پژوهش حاضر بررسي تاثير پنج هفته تمرين تناوبي با شدت بالا بر بيان ژن هاي Mir-23a و Atrogin-1 عضله دوقلو رت هاي نر ديابتي بود. روش شناسي: ۱۴ سر رت نر نژاد ويستار با ميانگين وزن ۲۶۰±۱۰، به دو گروه كنترل تقسيم و با تزريق استرپتوزوتوسين (STZ)به ميزان۵۰ ميلي گرم به ازاي هر كيلوگرم وزن بدن ديابتي شدند. تمرين تناوبي شديد بر روي تردميل پس از يك هفته آشناسازي رت ها، با پروتكل تمريني به مدت پنج هفته اجرا شد. پروتكل ورزشي شامل پنج دقيقه گرم كردن (با شدت ۳۰ تا۴۰درصد VO2max)، چهار تناوب (سه دقيقه اي با شدت ۸۵ تا ۹۰درصد VO2max و يك دقيقه ريكاوري با شدت ۳۰ تا ۳۵درصد VO2max بين هر تناوب)و پنج دقيقه سرد كردن با شدت ۳۰ تا۴۰درصد VO2max بود. براي بررسي سازگاري ناشي از اجراي تمرين ۲۴ ساعت پس از آخرين جلسه ي تمرين، نمونه هاي عضله ي دوقلو در دماي ۸۰- درجه سانتي گراد نگه داري شدند و ميزان mir-23a و ژن Atrogin-1 از طريق دستگاه RT-PCR سنجيده شدند. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از آزمون كولموگروف اسميرنوف(K-S) و آزمون آماري t مستقل انجام گرديد. سطح معني‌داري براي همه آزمون‌ هاي آماري ۰/۵۰=α در نظر گرفته شد. تجزيه و تحليل‌ هاي آماري با استفاده از نرم‌افزار SPSS۱۹ و Excel ۲۰۰۷ انجام گرفت. نتايج:يافته هاي پژوهش حاضر نشان داد، بيان mir-23a پس از پنج هفته اجرا HIIT نسبت به گروه كنترل، سه برابر افزايش داشت(P=۰. ۰۳۱).همچنين بيان ژن Atrogin-1 ، حدودأ ۴۹ درصد كاهش داشت (P=۰. ۰۲۳). ميانگين وزن رت ها در گروه تمرين به ۱۶.۵±۲۷۶.۴ گرم افزايش يافت در صورتي كه ميانگين وزن رت ها گروه كنترل به ۱۷.۹±۲۳۸.۱۷ كاهش يافت.غلظت گلوكز پلاسمايي رت ها گروه تمرين(۵۰۲.۸ ميلي گرم/دسي ليتر) نسبت به گروه كنترل( ۵۷۷.۶ ميلي گرم/دسي ليتر)كاهش معناداري يافت. بحث و نتيجه گيري: شواهد اين تحقيق نشان مي دهد، تمرين ورزشي با شدت بالا، احتمالأ در كنترل گلوكز خون در بيماران ديابتي بهتر و موثر تر است. با توجه به كاهش كمتر وزن گروه تمرين كرده نسبت به گروه كنترل و كاهش هيپوگلايسمي گروه تمرين كرده نسبت به گروه كنترل به نظر مي رسد، تمرينات تناوبي با شدت بالا از اين مسير توانسته تأثير مثبت خود را در پيشگيري از تخريب بيشتر ديابت و بافت عضلاني بگذارد.