بررسي پتانسيل بهره گيري از فناوري هاي نوين نور روز، در بافتهاي متراكم

امروزه ساختمان ها، از پرمصرف ترين حوزه ها در مصرف انرژي الكتريكي مي باشد. تلاش براي كاهش مصرف انرژي، انسانها را در پي يافتن جايگزيني مناسب براي آن، از ميان انرژ يهاي تجديد پذير، به سمت تحقيق و مطالعه بيشتري سوق داده است. پژوهش ها نشان مي دهد نزديك به 30 درصد مصرف انرژي الكتريكي ساختمان هاي اداري تجاري صرف روشنايي فضا¬ها مي گردد و طرفي اين درحاليست كه شهر تهران بطور ميانگين در طول سال معادل 3025 ساعت بهره از نور طبيعي دارد كه درصد بالايي از فضاهاي ساختمان درطول روز از آن محرومند. گسترش روزافزون نياز به انرژي، محدوديت منابع فسيلي، آلودگي محيط زيست، گرم شدن كره ي زمين و اثرات پديده ي گلخانه اي، لزوم صرفه جويي در مصرف سوخت هاي فسيلي و توجه به انرژ ي¬هاي تجديدپذير را ضروري ساخته است. در راستاي افزايش بهره نور طبيعي در ساختمان، سيستمهاي پيشرفته بسياري طراحي شده اند تا نور را به قسمتهايي از ساختمان، كه از عهده عملكردي پنجرها خارج است، برسانند. در ادامه با بررسي هاي انجام شده در انواع فضاها در كاربري هاي مختلف، ضرورت بهره گيري از سيستم هاي و تكنولوژي هاي مكمل در راستاي افزايش نفوذپذيري نور در ساختمان هاي پلان عميق تبيين گرديد. باتوجه به اينكه هرگونه ارتقاء بهره نوري در فضا لزوما بايد مبتني بر پارامترهاي اقليمي منطقه و شرايط كالبدي ساختمان و شهر اتخاذ گردد، استخراج معيارهاي كاركردي ابزاراها ضرورت خواهد داشت. پژوهش حاظر از طريق مرور ادبيات گسترده در حوزه ابزارهاي ارتقاء بهره وري نور روز در ساختمان و بررسي مزايا و معايب آنها، نقش تاثيرگذاري را در تبيين مولفه هاي موثر در انتخاب تكنولوژي مناسب و در نتيجه ارتقاء بهره وري نور روز در پي خواهد داشت.