طرح راهبردي نور منظر، به عنوان يكي از مصاديق نسل سوم طرح هاي توسعه شهري (نمونه مطالعاتي: شيراز)

اساس نظريه طرح هاي جامع شهري، «نظريه ارگانيسمي» بود كه با استفاده از اصول بوم شناسي و زيست شناسي (كه اتفاقا كاملا زمينه گرا بود) شكل گرفت. اما با آميختن اين نظريه با نظريه ي كاركرد گرايي شهرسازي مدرن(منشور آتن1933) ويژگي جهان شمولي و تماميت گرايي مدرنيسم بر ويژگي هاي زمينه گرايي نظريه ارگانيسمي غلبه كرد. نتيجه اين آميختگي، ايستا و جامد بودن طرح هاي جامع شهري، و نگاه كل گرا و جامع آن به شهر است كه از مشكلات عمده اين طرح ها محسوب مي گردد. هرچند كه براي رفع مشكل كل گرايي، طرح هاي تفصيلي به عنوان نسل دوم طرح هاي شهري مطرح شد، ولي همچنان مقياس هاي طراحي شهري و همچنين پويايي طرح ها به شدت مغفول مانده است. از اين رو براي ثمربخش كردن طرح هاي توسعه و عمران شهري لازم است نسل سوم طرح هاي توسعه شهري به عنوان مكمل طرح هاي جامع و تفصيلي مطرح گشته و رو به طرح هاي انطباق پذير آورده شود. در پژوهش حاضر كه به روش كاربردي-عملي و توصيفي-موردي(ژرفانگر) انجام گرفته است، نسل نوين طرح هاي شهري به نام برنامه راهبردي نور-منظر معرفي گرديده است كه علاوه بر دارا بودن مقياسي در حد طراحي شهري، طرح و برنامه اي پويا و فرآيند محور محسوب مي گردد. از مهمترين ويژگي هاي اين برنامه راهبردي، مكان محور بودن آن است. از اين رو شهر شيراز به عنوان نمونه مطالعاتي انتخاب گشته و مفاهيم طرح و برنامه راهبردي نورمنظر براي اين شهر بيان گرديده است. برنامه راهبردي مذكور در قالب هفت فصل تبيين گرديده است كه هر كدام از فصول داراي بخش هاي متنوعي است كه تقريبا همه جنبه هاي شناخت و طرح را در بر دارد.