نقش بوم شناسي بصري در ارتقا معماري شبانه آثار با ارزش فرهنگي در معماري معاصر ايران

بوم شناسي بصري مبحث جديدي است كه محيط بصري پيرامون انسان را به عنوان يك عامل اكولوژيكي مورد بررسي قرار مي دهد. اين مبحث محيط بصري پيرامون انسان را به مثابه ساير ابعاد محيط زيست انسان كه بر روي ويژگي زيست شناختي و فيزيولوژيكي آن تاثير مي گذارند مورد توجه قرار مي دهد؛ به اين صورت كه محيط بصري را با توجه به ميزان مطابقتي كه با مكانيسم هاي فيزيولوژيك و طبيعي بينايي انسان دارد تحليل مي كند و با در نظر گرفتن ويژگي ها و استادارد هاي دستگاه بينايي در ادراك تصوير، محيط بصري مناسب و نامناسب را براي چشم شناسايي مي كند. يكي از مسائل مهم پيش روي معماران و شهرسازان وجود اغتشاشات و ناهنجاري هاي بصري در محيط هاي شهري و نبود معيارها و استاندارد هايي به منظور رفع اين ناهنجاري ها مي باشد. بدين منظور مكانيسم هاي بينايي كه شامل حركات ساكادي، مكانيسم روشن-خاموش، تابع انعكاس، ديد دو چشمي، نظريه فركانس فضايي است، مي تواند در كنار معيار هاي هنجاري، به اين مساله پاسخ و به رفع ناهنجاري هاي محيط بصري كمك كند. مبحث نورپردازي و معماري نور موضوع نسبتا جديدي است كه به تازگي وارد حوزه معماري و شهر سازي شده است. سوال كليدي و مهم در اينجا چگونگي نورپردازي محيط هاي شهري و به ويژه ساختمان هاي مهم شهري كه مورد استفاده در شب و همچنين هويت بخش به شهر در شب هستند، مي باشد. اين تحقيق نيز مد نظر دارد با مبنا قرار دادن مكانيسم هاي بينايي در كنار معيار هاي زيبايي شناختي و هنجاري به راهكار مناسبي جهت نورپردزاي بناهاي شهري برسد. بنابراين به منظور درك عميق تر و كاربرد عملي بوم شناسي بصري چند نمونه از بناهاي مهم شهري انتخاب و ويژگي هاي هماهنگ و ناهماهنگ نورپردازي آنها با مكانيسم هاي مذكور مورد تحليل قرار گرفته است.