علم ديني

بحث از ديني كردن و اسلامي سازي علم و معرفت، يكي از دغدغه هاي مهم در بين انديشمندان مسلمان معاصر است كه تا كنون روش ها و الگوهاي متعددي در اين زمينه ارائه شده است. به طور كلي هر نوع تبيين و نظريه پردازي در باب علم ديني مبتني بر مباني و پيش فرش هايي است. در نگاهي كلي به مساله، علم ديني داراي دو دسته مباني است: مباني علم شناختي و مباني دين شناختي. مباني علم شناختي از سنخ مسائل معرفت شناسي و فلسفه علم است و مباحث دين-شناختي متعلق به حوزه الهيات و فلسفه دين است. قلمرو و گستره شريعت مهم ترين مبناي دين-شناختي علم ديني است كه در اين مقاله مورد با استفاده از روش اسنادي و كتابخانه اي تحليل و بررسي قرار گرفته است. نويسنده پس از تببين بحث و چيستي علم ديني، به تأثير قلمروشناسي دين در توليد علم ديني پرداخته، و دو رويكرد عمده حداقلي و حداكثري در اين زمينه را مورد بحث قرار داده است. نظريه حداكثري دين رويكردي جامع گرايانه است و هر دو بُعد دنيوي و اخروي دين را شامل مي شود. اين ديدگاه با استناد به جهت گيري دعوت انبياء و جامعيت، جاودانگي و خاتميت دين اسلام اثبات شده است.