حوزه انقلابي و راهبري تمدن نوين اسلامي

حوزه علميه به عنوان نهادي پيشرو و پيشگام در امر تعليم و تربيت اسلامي شناخته مي‌شود. پيشينه حوزه‌هاي علميه از صدر اسلام به منظور «تعليم و تربيت» و به‏نوعي راهبري جامعه مسلمانان در امر شناخت بهتر دين و عمل به آن شكل گرفته است كه به‏مرور اين نقش ‌به‌خصوص با وقوع انقلاب اسلامي در عرصه‌‌ بيشتري افزايش يافته است. حوزه علميه جزو نهادهاي تأثيرگذار بر جامعه اسلامي ايران است؛ لذا انتظار مي‌رود نقشي تمدن‌ساز داشته باشد كه با توجه به افزايش مسئوليت‌هاي حوزه علميه در پساانقلاب بايد اين نهاد به صورت انقلابي وارد كارزار شود و علاوه بر نقش تعلمي، به سمت تعليم، اخلاق و نيز علم‌گرايي حركت كرده، براي رسيدن به اين امر راهبردهايي را ارائه دهد. اگر اين‌گونه عمل نكند، دچار اضمحلال خواهد شد؛ زيرا بشر بعد از انسان‌محوري (اومانيسم) به يك خلأ فكري و عقيدتي دچار شده و اين امر فرصت‌هايي را براي حوزه‌هاي علميه فراهم كرده است. پرسش اصلي مقاله اين است كه حوزه انقلابي چه شرايطي بايد داشته باشد كه براي رسيدن به تمدن نوين اسلامي و راهبري آن مهم است؟ در پاسخ مي‌توان گفت حوزه انقلابي به عنوان نهادي مهم و ريشه‌دار در اسلام و ايران كه خاستگاه انقلاب اسلامي ايران بوده و نيز خلائي كه بشر انسان‌محور با آن مواجه است، مي‌تواند با مثلث علم، اخلاق و عمل انقلابي وارد شده، براي رسيدن به تمدن نوين اسلامي راهبردهايي را ارائه دهد. روش اين پژوهش توصيفي- تحليلي و شيوه گردآوري مطالب كتابخانه‌اي و اسنادي بوده است.