ارزيابي شرايط سازه اي سازه هاي نگهدارنده نوار نقاله ها با استفاده از مودهاي ارتعاشي موضعي

به علت خستگي و خوردگي، آسيب هاي جدي در بسياري از سازه هاي نگهدارنده نوار نقاله هاي كارخانه ها گزارش شده كه موجب زيان هاي اقتصادي و در برخي موارد مرگ انسان شده است. بنابراين ارزيابي شرايط سازه اي اين ابنيه ضروري است. در اين مقاله به علت مشكلات موجود در استفاده از مودهاي كلي ارتعاشي در شناسايي آسيب هاي سازه اي و با توجه به اين موضوع كه در اين سازه ها چندين گروه از عضوهاي مشابه وجود دارد، استفاده از مودهاي ارتعاشي موضعي تناوبي و مودهاي ارتعاشي موضعي منفرد براي تشخيص آسيب پيشنهاد شده است. ابتدا با استفاده از يك مدل اجزاء محدود سازه نگهدارنده، خصوصيات اين دو مد تشريح مي گردد. مودهاي ارتعاشي موضعي تناوبي مودهايي هستند كه تنها يك گروه از عضوهاي مشابه به شدت در فركانس آن مود به ارتعاش در مي¬آيند. تحليل حساسيت فركانس مربوط به اين دو مد نشان مي¬دهد كه فركانس تقريبا تنها به شرايط تكيه¬گاهي محلي عضو و همچنين خصوصيات خود عضو مربوطه وابسته است. ايده اساسي در شناسايي اعضاي آسيب¬ ديده با استفاده از اين دو مود آن است كه عضو آسيب ¬ديده در فركانس مودهاي ارتعاشي موضعي تناوبي گروه خود ارتعاش بسيار كمي دارد و به جاي آن اين عضو به صورت مجزاء در فركانسي پايين تر به ارتعاش در مي آيد كه مرتبط با مود ارتعاشي موضعي منفرد آن عضو است. در نتيجه از مقايسه فركانس هاي اين دو مود، اعضاي آسيب ديده مشخص ميشوند. همچنين بر اساس تحليل هاي ارائه شده در اين مقاله فركانس هاي اين دو مود تقريبا برابر فركانس هاي طبيعي عضو مربوطه است. بنابراين درجه آسيب هر عضو آسيب ديده تعيين مي شود. از مزاياي اين روش نسبت به ساير روش هاي شناسايي آسيب، عدم نياز به توجه به شرايط اعضاي غيرسازه اي متصل به سازه اصلي، قابل اجراء بودن براي سازه¬هاي فضاكار با تعداد زياد عضوهاي آسيب ديده و نيز عدم نياز به اطلاعات ديناميكي سازه آسيب نديده مي باشد.