سلفي گري در عراق و تأثير آن بر جمهوري اسلامي ايران

سلفي گري، پيش از هر چيزي، نوعي جريان در تاريخ متأخر اسلامي به شمار مي رود كه در عين ارتزاق از سلف گرايي، مبتني بر مناسبات خاصي از قدرت سياسي با رويكرد متفاوتي است كه در معناي كلان، بر تمامي رهيافت ها و جريان هاي ايدئولوژيك دولتي و غيردولتي قابل اطلاق مي باشد و در صدد تجديد خلافت تاريخي و بر ساختن جوامع سنّي مذهبي بر پايه قرائت سلفي از اسلام است. بر اين مبنا مي توان سلفي گري را مقوله مشكّك و داراي مراتبي دانست كه در عالم خارج، طيف وسيعي از سلفي هاي سنتي و معتدل تا سلفي هاي افراطي را در بر مي گيرد. از طرف ديگر شكل‌گيري سلفي‌گري يكي از مهمترين رويدادهاي ايدئولوژيكي و فكري به‌ شمار مي‌آيد كه توانسته است به پشتوانه ادبيات فقهي، كلامي و نيز نشانه‌شناسي متكي بر شبكه معنايي گسترده، نياز به گرايش‌ها و جريان‌هاي سياسي‌ افراطي مذهبي را مجسم و آن ها را در اشكال روز، بازتوليد كند. در اين ميان، عراق با موقعيت‌ حساس و وابستگي‌هاي عميق ژئوپلتيكي متقابل با جمهوري اسلامي ايران، يكي از معدود كشورهايي است كه همواره از بدو شكل‌گيري ايده سلفي‌گري، درگير آن بوده‌ است؛ به ‌طوري كه پس از اشغال عراق در سال 2003ميلادي، اين كشور به كانون اصلي فعاليت گروه‌هاي‌ سلفي تبديل شد و اين جريان در تلافي و هم پوشاني با مدارهاي قدرتمند سلفي، در جايگاه مهمترين بازيگر غيردولتي در صحنه تحولات اين كشور قرار گرفت. اين گونه‌ نقش‌آفريني ها در حلقه اوّل جغرافياي سياسي ايران، واجد پيامدهاي مهمي براي كشور ما است. از طرف ديگر سلفي ها اطمينان خاطر دارند، امكانات و قابليت هاي عظيم كشورهاي عربي، به مثابه عقبه مناسب و بي پاياني قلمداد مي شود كه مي تواند به منزله عامل تفوق و مزيّت سياسي جريان هاي سلفي در برابر ايران به كار گرفته شوند. پديده اي كه به اعتراف زرقاوي براي اولين بار در جنگ عراق عليه ايران باب شد. بر اين اساس به نظر مي رسد چنان چه سلفي ها در همكاري با بازيگران منطقه اي و فرامنطقه اي بتوانند اهداف خود را در عراق پيش ببرند، قطعاً در چشم انداز كلان، سطوح گوناگون داخلي، منطقه اي و بين المللي، ‌ايران را متأثر خواهند نمود.