تحليل زيبايي شناسانه فضاي شهري (نمونه موردي تقاطع احمد آباد تا ميدان تقي آباد مشهد)

ادراك زيبائي يكي از نياز هاي انساني است كه شهروند در فضاي شهري طالب آن است. درك زيبا شناسي از محيط شهري اساسا بصري و وابسته به زيبايي است. در شهر هاي در حال رشد كه اجزاي آن به طور مداوم افزوده مي شوند، شكل شهر با مسائلي جديد در مورد داخل شدن اين واحد ها در نظام بزرگ تر شهري روبرو شده و در زيبائي شهر و در ساخت شهر كه تركيبي از مولفه هاي طبيعي و مصنوعي مي باشد خلل ايجاد مي كند. لذا با تحليل معيار هايي زيباشناسي تلاش بر اين است كه در شهر توجه به نياز زيبائي شهروندان تامين شود. از طرفي انسان از يكنواختي محيط، احساس ركود و افسردگي مي نمايد و طالب حضور در محيطي است كه از تماشاي آثار آن لذت ببرد. چرا كه فرد در فعاليت هاي روزانه خود در قسمت هاي عمومي فضاي شهري حضور يافته و انتظار فرم و ظاهري با معيارهاي زيبايي را دارد و همچنين مرتب آن را تجربه مي كند. پژوهش حاضر بر آن است تا با روش ـ تحليلي و برداشت ميداني قسمتي از فضاي شهري را با توجه به معيار هاي زيبايي شناسانه مورد بررسي قرار دهد تا در نهايت ضمن سنجش محيط از ديد تحليل گرايانه زيبايي شناسي به نقاط قوت و ضعف موجود در محدوده دست يافته و گامي را در جهت ارتقاء محيط در آينده بردارد.