يافتن فرم و استفاده از الگو هاي خود سازمان شونده در طبيعت از ديرباز تاكنون(نمونه موردي: تخت جمشيد )

انسان از ابتداي آفرينش از محيط‌زيست و طبيعت اطراف خود الهام گرفته و آن را مبناي خلاقيت و طراحي قرار داده است. با توجه به بحران انرژي و منابع طبيعي در عصر حاضر معماران در تلاش‌اند با نگرش جديد به معماري در قالب تكنولوژي معماري راه‌حلي براي پشت سر گذاشتن اين بحران و حفظ انرژي پيدا نمايند.در سال‌هاي اخير بحث‌هايي از قبيل يافتن فرم و الگوهاي خودسازمان شونده در كنار مباحث روز دنيا خودنمايي مي‌كند.اين موضوع كه چه درك و برداشتي از طبيعت مي‌تواند منجر به توليد گزينه‌هاي معماري گردد ،موضوع پيچيده ايست كه بسياري از پژوهشگران در سراسر جهان مشغول بررسي اين مقوله مي‌باشند.اما تحقق اين‌تصور آرماني كه دستاوردهاي معماري همچون يك موجود زنده در طبيعت زندگي كرده و نه‌تنها براي محيط‌زيست زياني نداشته باشد ،بلكه به نفع آن نيز باشد؛از اهداف اين مقاله به شمار مي آيد.در اين مقاله كه چكيده اي از رساله پايان نامه مقطع ارشد ميباشد، سعي بر آن شده است كه با بررسي الگوهاي پيشين بناهاي تاريخي در ايران‌زمين، رابطه‌اي بين آن بناها و معماري نوين عصر حاضر پيداكرده تا به‌روز كردن آن ، شاخه جديدي از معماري را بنياد نهيم .معماري كه پاسخ‌ده به محيط پيرامون خود باشد. پايان نامه مذكور به بررسي جايگاه الگوهاي كهن معماري در طراحي معماري مي‌پردازد و به دنبال يك الگوي خود سازمان شونده در طراحي معماري تخت جمشيد و الگوبرداري از آن در راستاي معماري پارامتريك و هوشمند مي‌باشد.