معماري پايدار و رابطه آن با انسان و طبيعت

حيات منحصرا در محيط پايدار و اقليم مناسب، توسعه و رشد مييابد. عوامل محيطي را انسان، شناخته و بدون رابطه صحيح با محيط زيست، امكان تكامل كالبدي و كيفي نميتواند وجود داشته باشد. زندگي انسان تنيده شده است به محيطي كه برآورده كننده نيازهايش ميباشد. گويي اين معادله يكطرفه تا پايان جهان ادامه خواهد داشت. غافل از آنكه سر انجام نامتوازن بودن اين دو كفه بشر را با دنيايي ويرانگر روبرو خواهد ساخت كه خود با دست خويش ساخته است. معماري، اين هنر سنگين پا تنها زماني ميتواند نقش خود را در اين عصر كنوني بصورت پررنگ حفظ كند كه گسست خود با محيط را به فراموشي سپرده و دست در دست محيط اطرافش، بار ديگر قدعلم كند. بهترين طراحي معماري، طرحي است كه بتواند نيازهاي اجتماعي، اقتصادي، تكنولوژيكي، زيبايي شناختي و زيست محيطي را توامان فراهم آورده و نتيجه آن سنتزي از همه عوامل دخيل در آن باشد و توسعه ي پايدار رانويد دهد. بقاي پايدار انسان و محيط انساني وابسته به حفظ و تداوم تعادل جهان زيستي است و به تبع آن پذيرش نقش و مسئوليت اخلاقي سرپرستي انسان بر منابع بوم شناختي، كنشي آگاهانه و هوشمندانه را در تنظيم رابطه محيط پيراموني و محيط طبيعي ميطلبد. رويكرد معماري پايدار بر اين بنا قرار دارد كه نسبت به پيامدهايمخرب فعاليت هاي انسان بر محيط زيست پاسخگو باشد.اين امر بدين معناست كه برنامه توسعه طوري تنظيم شود كه حداقل اسيب زيست محيطي را دنبال داشته باشد.